And The Razzie goes to....

Mamaaa..... ma-maaaaa....!

Midden in het gangpad stond een jongetje te jammeren.
Het was een beetje een net-niet-jongetje: rossig haar, rossige huid, rossige ogen. Nou ja, die ogen waren niet rossig natuurlijk; dan was het eigenlijk nog best fascinerend geweest. Waterig blauwe ogen, dan; het geheel ging in elk geval op in het niets.

Zijn gejammer was net zo non-descript als zijn uiterlijk.
Verweesde kindertjes in supermarkten kunnen op twee manieren huilen: of loeihard, hoog en niet te negeren, of heel zacht. Een zachtheid waaronder een ravijn aan misère schuilgaat; een zachtheid die schreeuwt door zijn diepte.
Dit jongetje klonk eerder alsof hij bovenstaande zinnen als toneelaanwijzingen had gelezen, voor de zachte optie had gekozen maar compleet de plank missloeg.

Hij maakte weinig indruk. Niemand besteedde aandacht aan hem, zelfs de oma’s niet, zelfs niet de hoogzwangere vrouw die vertederd naar de langsrijdende snotterige eczeembaby’s keek.
Eén dame vroeg zwakjes: ‘Ben je je mama kwijt?’, maar ook dat kwam er met tegenzin uit. Alsof het eerder een beleefdheidsvraag was.

Op vijf meter afstand van het jochie klonk het ineens, heel verbaasd: ‘Sven?’
[het jong heette Sven. Heb ik weer]
‘Ik ben hier, hoor.’

En toen maakte hij een finale, kapitale fout.
Hij keek teleurgesteld.
Niet opgelucht, niet bevrijd, niet dolgelukkig.
Teleurgesteld.
Alsof halverwege zijn ingestudeerde auditie-stuk de regisseur hem bedankte en Next! riep.

Jammer maar helaas.
Als ik zijn moeder was geweest had ik hem gewoon laten staan.
Zelf even rust, en na een uur had zijn geweeklaag vast al een stuk overtuigender geklonken.