Jom Kipoer
Iets wonderlijks is gaande.
Sinds enige weken bied ik mijn excuses aan.
Excuses heb je in soorten.
De minderwaardigheidscomplex-excuses, daar ben ik goed in. Preventieve excuses: ‘allereerst wil ik u mijn excuses aanbieden dat ik.....’. Excuses om een verwijt vóór te zijn. Kruiperige nederigheid, excuses die zeggen: sorry dat ik ben wie ik ben, sorry dat ik geluid maak, sorry dat ik besta.
Recht daar tegenover staan excuses die nodig zijn, waar werkelijk reden toe is. Het soort excuses die met een minderwaardigheidscomplex feitelijk onmogelijk zijn.
Excuses met een grond worden zelden in mildheid ontvangen. ‘Hartelijk dank kind, daar ben ik blij om, geeft helemaal niets, alles is alweer goed’.
Eerder het tegenovergestelde: de erkenning dat je iets fout hebt gedaan, maakt vaak de weg vrij voor een opleving van de woede, voor nieuwe verwijten.
Wie zijn excuses aanbiedt stelt zich bloot aan de mogelijkheid van een nieuwe ruzie. Excuses maken vergt moed, en zelden zal die moed beloond worden met een complimentje. Daar leent zich de gelegenheid nou eenmaal niet voor. Excuses maken gaat om werkelijke nederigheid: het draait om de ander, niet om jou.
Tot nog toe lukt het me alleen telefonisch, en dan nog liefst ingesproken op een voicemail. Maar toch, het is een begin.
Ik vermoed dat mijn homeopate, of eerder: haar medicijnen, achter deze ontwikkeling zit. Van antidepressiva verwacht ik dit soort effecten niet, en ik heb geen bar interessante psychotherapeutische doorbraken gehad die dit zouden kunnen verklaren.
Hoe dan ook, ik geloof dat ik er blij mee ben.
De volgende stap is natuurlijk om te zien voorkomen dat er überhaupt excuses nodig zijn.
vrijdag 21 september 2007 - 18:15
Toffe verandering, had ik er ook niet van verwacht. Succes met het voorkomen.
Hedwig - 22 september 2007 - 10:28
Je hebt nog een soort excuses vergeten: ’Neem me niet kwalijk, maar zó zijn we niet getrouwd!’ of ’Neem me niet kwalijk dat ik uw woorden even imperrepeer.’ De (on)beleefdheidsexcuses dus. De Staten Generaal-excuses.
Er bestaat ook de mogelijkheid van het schriftelijk afdoen van excuses. Zo was ik eens bij de tandarts, die me zo onbarmhartig mishandelde met zijn martelpincet, dat ik (tranen in de ogen) uitriep: ’Auw! God! Ver! Dómme!’
Ik heb de man later een briefje geschreven: ’Mijn Heer. Er ontvluchtten mij vrijdag de 12de dezer enkele krachttermen. Het gaf geen pas. Ik zal mij in den vervolge van een minder resoluut taalgebruik bedienen.’
Dan hoop je natuurlijk dat hij voortaan wat voorzichtiger te werk gaat, en het staat meteen ook op papier.
Ben Hoogeboom () (URL) - 22 september 2007 - 13:15
Moet je voor komen voor je excuses? Of moet je excuses voorkomen?
Niky () (URL) - 22 september 2007 - 20:58
Ze schrijft echt geweldig, schrijft Ben.
Dat doet ze inderdaad, Zeester. Ze schrijft soms zelfs jaloersmakend goed, die Puck. En ze is zo grappig. Puck is eigenlijk de enige vrouw uit de Nederlandse literatuur die me echt bevalt, die ik graag van a tot z lees.
OOK VOOR DEPRESSIEVE TIJDEN:
PUCK’S PODIUM!
Geplaatst door Ben Hoogeboom op 1:59
Sorry Ben, dit heb ik van jouw site overgenomen.
Volgens mij een compliment voor de (nog)? zieke Puck.
Moniek - 23 september 2007 - 15:56
Je hoeft geen sorry te zeggen hoor, Moniek. Zeker op zo'n dag als vandaag, de 24ste, mijn verjaardag (dankjewel, dankjulliewel!), dan mag alles.
Nog maar heel kort geleden ben ik Puck gaan lezen, en haar site is inderdaad jaloersmakend goed. Als ikzelf eens een stukje heb geschreven op mijn site, ga ik achterover zitten en denk ik: ’Spelende vrouw, wat hebt u nu geleerd?’
Puck heeft in de loop der jaren een heel eigen genre van de grond getild. Zo mooi vind ik het.
Ben Hoogeboom () (URL) - 24 september 2007 - 04:24
