Goedemiddag, Nuon beveiliging, kunt u de deur opendoen?
Ik blijk seksistisch te zijn. Nu is dat geen verrassing, maar: nog seksistischer dan ik dacht.
Het is ons, flatbewoners, verboden om on-bewoners zomaar binnen te laten. Als wij naar buiten gaan en er staat iemand voor de benedendeur moeten we vriendelijk groeten en vervolgens resoluut de deur achter ons, en vóór de neus van de vreemdeling, dichttrekken.
Voor onzichtbare vreemdelingen geldt dat natuurlijk helemaal.
De goede reactie zou dus zijn geweest: 'Nee, het spijt me, ik verwacht u niet en ik wil u niet binnenlaten.'
Of anders: 'Nee, het spijt me. Kunt u zich identificeren? Dan zal ik even naar beneden komen'.
Dat dacht ik niet.
Ik dacht hoogstens: Dit is een strikvraag. Als ik Nuon beveiliging binnenlaat krijg ik een preek dat Zij, Beveiligers, deze manier van handelen absoluut onacceptabel vinden.
Maar vooral dacht ik: het is een vrouw. Die zal me niet aanvallen.
Nu zullen criminologen op grond van hun statistieken me gelijk geven. De kans is klein dat een vrouw aanbelt en me in elkaar slaat, verkracht en besteelt. Vooral dat tweede is onwaarschijnlijk.
Maar toch. Ik had haar het nadeel van de twijfel moeten geven, niet moeten discrimineren en de crimineel in haar moeten tegenhouden.
Vijf minuten later belde ze bij de huisdeur aan.
Voor de vorm keek ik door het venstertje. Jong blondje, ID-kaartje aan een keycord om haar nek.
Goedemiddag, zei ze.
Goedenavond, reageerde ik betweterig.
Gaat het goed met u?
Jawel.. zei ik aarzelend.
Nu werd ik wèl achterdochtig.
Het was een vreemde, haast familiaire vraagstelling. Gemeen ook: het vergde zo wel het uiterste van de assertiviteit van mensen. 'Het gaat geweldig, harteljk dank voor de belangstelling. Maar ik ga ervan uit dat u wilt praten en dat komt me erg slecht uit.' Da's toch niet iets wat men snel uit zijn mond krijgt.
Bent u de hoofdbewoner?
'Nee.'
Kijk, dat was fijn. Daar was geen
Nou ja, dan zou ze later wel terugkomen. Gezellig voor mijn vader, de hoofdbewoner.
Toen ze zich omdraaide bleek dat ik inderdaad te bevooroordeeld was geweest.
Ze was helemaal geen blondine. De krans van babyblonde, zachte krulletjes om haar voorhoofd waren schijn.
Op haar rug hing een vlassige, dunne, donkerrode staart. Viezig, heksachtig haast.
Zie je wel. Ze was toch niet te vertrouwen.
Laat dat een waarschuwing zijn voor een volgende keer.
