Wat anders (2)

'De co-assistent komt zo bij je om het infuus te prikken'
Is het dezelfde als vorige keer, vroegen zowel mijn moeder als ik bijna gulzig.
Dat weet ik niet, zei verpleegkundige H. Dit is een zwarte jongen, hij prikt als een engel, hij jast ze er zo in.

'Een zwarte jongen'. Hè, moest ze dat nou zeggen. Ik werd steeds doller op H, deze discriminatoire opmerking deed pijn.

Maar toen ik de jongen zag moest ik mijn eigen reactie terugnemen. Hier was onmogelijk iets anders dan 'zwart' van te maken. Heck, ik had zwarte pieten gezien die bleker waren.
Mooie jongen, heel lang, heel mager, heel zwart. Type kindsoldaat: niet omdat hij ook maar iets agressiefs had - integendeel - maar om de tragiek in zijn ogen, de gevoeligheid. Het feit dat zijn leeftijd onmogelijk te schatten was: hij kon evengoed zeventien als vijfendertig zijn.

Hij rommelde in het karretje met prikgerei.
Uit niets bleek dat hij een prik-held was: alles ging even klungelig en onzeker. Hij leek niets te kunnen vinden, schoof, begeleid door een mompellitanie, alle mogelijke laatjes open, liet dingen vallen en legde gereedschap op het blad dat hij vervolgens weer teruglegde.

Maar toen. Hij zette de naald op mijn arm, duwde lichtjes, trok terug en zie: daar liep bloed uit de infuusnaald! Verdomd! Niets had ik gevoeld, echt helemaal niets. Dit in tegenstelling tot de vijf, zes pijnlijke pogingen die bij eerdere 'sessies' nodig waren geweest, voor het lukte.

Alsof er niets was gebeurd hervatte hij zijn gestuntel, door de ader niet ingedrukt te houden. Een open ader trekt samen en sluit zich en stopt zo op een gegeven moment vanzelf met bloeden; maar dit is een mechanisme dat uiteraard niet werkt als er een naald in zit. Een grote golf bloed stroomde uit mijn arm, over mijn hand, over zijn hand, over het bed. Snel, snel, een dopje. Zoeken. Stroom. Stroom. Stroom. Dopje. Lapjes, deppen, alcohol, schoonmaken.

De rest van de ochtend bleef hij allerliefst. Bij elke patient die hij binnenbracht, begeleidde en onderzocht vroeg hij ook even aan mij: Gaat het goed? Als er iets is kan je me vragen. Echt goed?
Ja, hoor, ècht.

Het ging ook echt goed. Er was overlegd met de neuroloog, de Tysabri mocht doorgaan. Het prikken was een droom geweest, de soep was lekker en de verpleging was lief en grappig. Twee oudgediende zusters die worstelden met de apparaten: Nu dat knopje toch? Oh nee, die andere. Ja, en dan 'menu', en dan die knop - waarom doet hij nou niets??
En zo elk kwartier.

Na anderhalf uur was de boel ingelopen en mocht ik afgekoppeld. Dezelfde lieve klungelige co-assistent.
Hij trok het slangetje van het naaldje af, het slangetje schoot heen en weer en besproeide zijn labjas met bloederig Tysabriwater. Wat direct het spetterende afscheid van mijn bloedstroom was: er moest nog bloed afgenomen worden, maar uit het infuusgat kwam niets. Er werd een nieuw gat geprikt, gewoon in mijn elleboog, en daar kwam ook geen bloed uit. Lage bloeddruk is leuk, maar je kan ook overdrijven.

Waar komt u vandaan?, maakten we - mams en ik en dokter - een afsluitend praatje. Etiopië?
Nee, uit de Sahel.
Hoorde ik u nou net zeggen dat u met uw tweede studie bezig bent?
Ja. Eerst had hij Ruslandkunde gestudeerd, daarna vier jaar geneeskunde in de Oekraine en nu was hij voor zijn co-schappen in Nederland.
Maar natuurlijk. Van de Sahel naar de Oekraine; Ruslandkunde en geneeskunde. Volkomen logische, voorspelare loopbaan.
Ik ben nog nooit zo goed geprikt als door u. Bent u hier over een maand nog? Dan moet ik weer, bent u er dan nog?
Nee, dan niet meer. Maar, zei hij: 'Als u echt graag door mij geprikt wilt worden... ik woon hier vlakbij, dan kunt u bellen en dan kom ik.'

Och schat toch...

'Zal je heel goed op hem passen?' vroeg ik bij het afscheid aan H.
Hoezo?
'Hij bood aan vanuit huis langs te komen om te prikken. Als hij daaraan begint stevent hij recht op een burn-out af..'

Volgende maand weer. En ik hoop maar dat ik hem dan vergeten ben; voor je het weet kan ik mezelf niet beheersen en wil ik hem aan zijn aanbod houden...