Scheiding

Het gezin gaf een prachtige illustratie van de grondbeginselen van genetica: de vader had lichtbruine ogen, de moeder had lichtbruine ogen, het zoontje had felblauwe ogen en het dochtertje zwart-bruine ogen. Als er ooit nog twee kinderen komen hebben die hoop ik, om het schema compleet te maken, beide lichtbruine ogen. Bb x Bb = 1 BB : 1 bb : 2 Bb.
Maar ik denk niet dat die twee kinderen er zullen komen. Niet van deze vader en moeder.
Al het overige aan dit gezin was tragiek, een familiedrama in een notendop.

Vader, moeder, zoon en dochter. En au pair.
Op het eerste gezicht leken de rollen netjes verdeeld. Ieder kende zijn plaats: vader en moeder stonden in het middenpad van de tram. Tussen hen in een buggy. Elk van beide hield een handvat vast. Eenheid. Tussen ouders en buggy dwarrelden de blonde, blauw- en bruinogige kindertjes. Aan de overkant van het gangpad leunde tegen de wand een donkere vrouw. Willekeurige toeschouwer, met het gezin had ze niets te maken.

Maar toen, in een paar minuten tijd, veranderde het hele beeld.

De vader liet iets op de grond vallen. Hij bukte zich om het op te rapen. Zijn hand gleed over de stang, kwam op de hand van de donkere vrouw terecht. Ze trok niet terug. Hij stond weer op, liet zijn hand nog even liggen, schoof hem toen iets omhoog. Het was geen vlucht, het was niet eens als om haar hand ademruimte te geven. Nee, die hand had daar heel vertrouwd gelegen. Maar de man was veel langer dan de vrouw; om in de drukke tram niet om te vallen was het gewoon praktischer zijn hand wat hoger te zetten.

De kinderen waren uitgedwarreld en spraken met vader. En met de donkere vrouw. Het jongetje ging bij haar staan, schurkte zich tegen haar benen aan, zijn hoofd tegen haar buik. Haar hand op zijn hoofd. Hij praatte, lachte, richtte zijn blik omhoog. Heel vanzelfsprekend. Wie niets van genetica zou weten, wie kleurenblind was, had een heel ander gezin uitgetekend.

Al wat vader en moeder verbond waren de handvatten van de buggy.