Wie de koek krijgt, wie de gard

Op de deur zat een grote plakkaat: 'Welkom Sint en Piet'. Vóór de deur stonden een kom water en een mandje wortels en roggebrood. Vooral dat laatste vond ik aandoenlijk: dat vader en moeder bereid waren een zak winterwortels en een bakje roggebrood weg te gooien, enkel om mee te gaan in een mooie kinderfantasie.

Hun hart is groter dan het mijne.
Voor mijn moeder was het makkelijk cadeautjes kopen. In de eerste plaats omdat ze niet van verrassingen houdt: stuk voor stuk heeft de haar cadeautjes zelf uitgezocht. Dat ze exact weet wat ze krijgt maakt haar duizend keer gelukkiger dan verrast te worden, zelfs al zouden die verrassingen goed vallen. Een verrassing in het vooruitschiet zou zoveel spanning geven dat alle pret verloren zou gaan. Haar chocoladeletter zou stresseten worden, in plaats van een lekkernij.
Daarnaast: mijn moeder gebruikt wat ze krijgt. Het is werkelijk welkom en 'nuttig' - voor zover de term 'nuttig' opgaat voor sinterklaascadeaux.

Voor mijn vader is het een stuk ingewikkelder iets te vinden.
Altijd zo geweest: al in mijn kindertijd was het een onmogelijkheid om een cadeau te kopen, voor wat voor feestdag dan ook.
Een chocoladeletter. Punt.
Als we boften: een nieuwe scheerkwast.
Maar daarmee was het ook echt klaar.

Tegenwoordig wordt een en ander gecompliceerd door zijn problemen en het feit dat ik daar rekening mee houd.
Die nieuwe scheerkwast? Neu. Een half jaar geleden kocht hij voor zichzelf drie paar nieuwe pantoffels, omdat de oude echt niet meer konden. De drie paar staan netes naast elkaar in de klerenkast, zijn oude geven steeds meer lucht aan zijn tenen maar worden nog steeds gedragen. Met een nieuwe scheerkwast zou precies hetzelfde gebeuren.
Chocoladeletter? Ook niet. Hij is nu net begonnen aan de letters van vorig jaar, als hij over-tijdige chocola wil eten moet hij dat weten, maar daar wil ik niet aan meewerken.
Boeken? Overal staan stapels boeken, hij groeit het huis uit; hij leest niets, hij verzamelt alleen.
Muziek? Zijn nieuwe CD-speler staat nog steeds ingepakt in de gang. Hij luistert niets, hij verzamelt alleen.

Hij verzamelt alleen.
Hij verzamelt zich dood, en jaagt mij daarmee de stuipen op het lijf.

Mijn moeder houdt, in elk geval sinds de scheiding, onvoorwaardelijk van hem.
'Hij is blij met een boek, dus koop ik een boek'.
Ze heeft de luxe overtuiging dat hij haar, ondanks de tien jaar leeftijdsverschil, zal overleven, en dat ze hem dus niet op een kwade dag onder zijn eigen rotzooi vandaan zal hoeven graven. Maar ook zonder die luxe is ze duidelijk liefdevoller dan ik.

Voor haar heb ik zeep, een flesje wijn, een chocoladeletter, een pakje thee, een agenda, sokken en nog meer sokken.
Voor hem heb ik een boterletter en een fles port. Punt.

Ik wist al dat angst harteloos maakt. Maar zózeer, daar schrik ik zelf van.