Dan

Ik ben best makkelijk in de omgang.
Nee, niet thuis. Thuis maak ik mijn elders-makkelijk zijn ruimschoots goed. Of fout, eerder. Maar heus, daar elders, daar ben ik leuk en aardig, geestig, charmant en adrem. In het ziekenhuis, om het 'elders' te specificeren.

Ik begroet iedereen met een zonnige lach, ik zoek mijn vaste bed op en hang mijn jas in een kluisje alsof het ziekenhuis mijn tweede thuis is. Ik dol met het verplegend personeel en de koffiejuf. Ik maak geen gebruik, laat staan misbruik, van het alarmknopje maar weet wel zelf het aan- en uit-knopje van het infuus te vinden als dat weer eens vastloopt. Ik heb geen noten op mijn zang als 'mag het infuus sneller/langzamer'. Ik piep enn paniek niet als mijn bloeddruk daalt tot 100/45, en ondanks mijn hoogbejaarde onprikbare roladers laat ik de prikoefeningen van de co-assistenten gelaten over me heenkomen en vraag niet om verdovingscrème of arts-assistenten.

Nee echt, ik ben een heel makkelijke en sympathieke patient.

Maar dan moeten de naaldjes het niet verpesten. Uit de ader schieten, net op het moment dat het infuus wijdopen is gezet. Zodat er een onderhuidse bult infuusvloeistof ontstaat, ter grootte van een golfbal; pijn die met geen pijn te vergelijken is door mijn hele arm.

Ja, dàn ga ik huilen.