Overgevoelig (2)

Goed, eerlijk is eerlijk: de dokters- en apothekersassistentes reageerden niet half zo hysterisch als ik heb doen voorkomen.

Ook niet zo hysterisch als ik had verwacht en gehoopt, moet ik eerlijk zeggen.

Zoals Esther schreef: ‘Dus bijna de eeuwige slaap ingejaagd met een tabletje codeïne.’
Dat was mijn gedachte ook, toen mijn lichaam zich de nacht door snooze-de.
Maar in plaats van de evenredige paniek zeiden de respectievelijke assistentes: ‘Ja, slaperigheid hoort wel bij codeïne’. En hielden daar op met praten.
Hallo! Die slaperigheid zal me een worst zijn. Ik stop met ademhalen, doos! Muts! Trut!
Maar dat vonden zij blijkbaar niet zo relevant.
Ja, het werd wel genoteerd, maar eerder als formaliteit dan met de door mij beschreven uitroeptekens.

Niettemin. Het gebrek daaraan bij de paramedische miepjes werd ruimschoots goedgemaakt door mijn psych-tevens-arts.

Na een heftige ruzie over mijn suïcidaliteit (waarover later meer. Of misschien ook niet - niets zo leuk als potentieel dodelijke geheimen, tenslotte) - na die ruzie, dus, wou ik toch nog even zijn geschoolde mening over mijn andere stervensprobleempje.
‘....en ze gaven geen krimp, over het feit dat ik maar zo stopte met ademhalen!’, zei ik verontwaardigd.
‘Ze leken er nooit van gehoord te hebben, maar ze waren ook niet van zins om eens op onderzoek uit te gaan!

Dat deed hij toen maar.
Hij trok boek na boek en sprak: ‘Het staat er wel degelijk. Vet gedrukt, zelfs. Ademdepressie, ademparalyse’.

(‘Jij moet ook wel alles beter doen, hè’, zei hierop vh-MijnVrouw; ‘Een gewone depressie is nog niet genoeg, dat moet dan ook meteen helemaal worden doorgetrokken’)

Baas boven baas. Je bent perfectionist of je bent het niet.

Afijn.
Dat wat ik heb, dat stoppen met ademhalen, dat zal een milde vorm van slaapapnoe zijn en het is allemaal helemaal niet zo ernstig, hoewel beangstigend; want het lichaam heeft een zelfregulerend mechanisme dat ervoor zorgt dat je wakker wordt en weer gewoon gaat ademhalen. Iets met een verstoorde verhouding O2-CO2 die dan weer wordt rechtgetrokken.
Maar spul als codeïne werkt in op het centraal zenuwstelsel en legt dat zelfregulerend mechanisme lam.
Om die reden, zo sprak de psych streng en zeer dwingend, is codeïne helemaal geen middel voor mij. Alle spullen uit die groep niet. Wat voor groep? Middelen die inwerken op het centraal zenuwstelsel.
(Nee, dàt verduidelijkt de zaken...)
Alcohol mag ook niet.
Een verhaal over methanol en roes en gif volgde.
Maar dat ik geen codeïne mocht, of middelen die... etc, dat was Evident.

Codeïne werd, zo voegde hij nog toe, wel gebruikt bij ouderen die geen zin meer in het leven hebben.
Juist omdat die ook wel last hebben van ademdepressies.
Ha, leuk, zei ik: dat moet ik onthouden.
Het is geen leuke dood hoor, zei de psych. Misselijkheid, braken..
‘Kijk, daar heeft u nou een troef in handen. Als u me ooit van een zelfmoord wilt afpraten hoeft u alleen maar te zeggen:...’

Hij vulde zelf de rest aan en grijnsde. Waarmee alles uiteindelijk toch nog goed kwam.