Nomade

Ik weet waar mijn voeten wonen.

Van de huisarts had ik zoutzuur gekregen.
Nou ja, niet echt zoutzuur.
Of, hoewel: zelfs hij zei, op mijn schertsende vraag of het soms zoutzuur was: 'zoiets'.

Op mijn voetzool was, bijna van de ene op de andere dag, een eeltplek verschenen. Op een drukloos deel van mijn voet.
Dat ik teveel gelopen of gestaan zou hebben was al een onmogelijkheid - ik vermijd alle lopen en staan zoveel mogelijk - maar als ik al zou lopen of staan, dan zeker niet op dat stuk van mijn voet. Helemaal aan de buiten-zijkant.
Het ontstaan van de plek was door mij waargenomen maar genegeerd en ontkend, juist vanwege de onmogelijkheid. Maar hij liet zich niet negeren: op een ochtend stapte ik uit bed en sprong er net zo snel weer terug in. De eeltplek had een wortel en een spijker gekregen, tanden die dwars door mijn zool heen beten.

Op naar de huisarts, die een applicatievloeistof voorschreef. 'Twee keer per dag aanbrengen; het kan gaan branden of irriteren, als het te erg wordt even een dagje stoppen, of langer als dat nodig is.'
Het spul moest speciaal gemaakt worden, want kon niet lang bewaard worden; stickers, te groot voor het flesje, waarschuwden dat de inhoud vuurgevaarlijk was, dat het kon irriteren (ja, dat wist ik al), en: dat het onuitwasbare, paarse vlekken zou achterlaten op kleding en textiel.

Ik bracht het aan, zag dat het alles geel maakte en negeerde dus verheugd de waarschuwing dat het vlekken kon achterlaten.
De sticker sprak van paarse vlekken; dit spul was geel, dus de sticker loog, dus de sticker hoefde in het geheel niet geloofd te worden. U merkt, ik was erg van het negeren. Hoewel mijn hele kamer lang genoeg chemisch genoeg rook om het vuurgevaarlijke aan te nemen.

Vanavond haalde ik mijn bed af. Op mijn hoeslaken zaten, over de hele breedte van mijn bed, paars-rode strepen. Strepen zonder orde, zonder patroon. Zigzaggend, schuin, recht, stippend en kronkelend. Van onder naar boven: niet alleen aan het voeteneind, maar tot zeker halverwege mijn bed.
Tekening van de reizen die ik in mijn dromen maak. Reizen waarvan ik de complexiteit en de omvang niet besefte.

Blijkbaar compenseer ik 's nachts ruimschoots mijn straatvrees, èn mijn weigering om te lopen.