Verneukt
Ik heb een novelle geschreven.
's Avonds laat, in bed, vlak voor het slapen gaan, begon het ineens: mijn hersens openden hun poorten en de zinnen stroomden, ongeremd en vloeiend. Het was alomvattend: alles wat ik dacht, droomde, voelde; alles kwam tezamen in één briljant meesterwerk. Rauw en duister, grof maar tegelijk van een hartverscheurend tere tragiek.
Niet alleen dat: het was compact en bondig. Geen zin teveel, geen overbodige holle frasen en tierelantijntjes.
Ik schreef, kortom, zoals ik nog nooit had gedaan.
Uitgeput viel ik uiteindelijk in slaap, de zinnen nog rondtollend in mijn hoofd.
's Ochtends was alles weg. Alles.
Natuurlijk, het is me vaker overkomen. Stukjes die zich aan me opdringen, altijd als de slaap het dichtst bij is. Stukjes die zó vanzelfsprekend en logisch in elkaar zitten dat het onmogelijk lijkt dat ik ze zal kunnen vergeten - en telkens weer trap ik erin.
Gelaten acceptatie, om al die verloren teksten.
Maar Jezus. Dit was een heel fucking boek!
vrijdag 11 januari 2008 - 12:27
*eh* pucking boek ?! ;-)
JoG (URL) - 11 januari 2008 - 15:46
ach... nou kan een ander het nog een keertje schrijven (in het echt dan) of krijg je zelf nog een tweede kans...
roosje - 11 januari 2008 - 17:04
Beste Puck,
Als jij de energie en 't ritme die je in je logstukjes stopt gebruikt voor 't schrijven aan een roman of novelle, dan groeit er 'vanzelf' een roman. Tip: Leg een schrift en pen naast je bed voor steekwoorden. Middels steekwoorden kun je grote delen van een droom waarin alles perfect inelkaar steekt redelijk terughalen. Nooit zo vloeiend als je droomt, maar zo verdwijnt niet alles. Je schrijft goed. Jouw logstukjes zijn miniatuurtjes. Heel eigen.
Vis - 12 januari 2008 - 10:04
Da's mooi. Kun je direct aan je tweede versie beginnen!
Eveline (URL) - 14 januari 2008 - 12:48
De dingen die ik in een euforische toestand op papier heb gezet bleken achteraf onleesbaar - maar zo'n ervaring is fantastisch.
Eénmaal heb ik een droom over een dichter gehad en nadat ik wakker geworden was het gedicht waarmee de dichter bezig was genoteerd en af gemaakt; dat is mijn meest geprezen gedicht geworden, nb!
Mijn les: met een gedicht kan het wel. ;-)
De suggestie van Vis doet me denken aan een stukje van Simon Carmiggelt: op een nacht wordt hij wakker met een fantastisch concept voor een stukje, hij pakt pen en papier van het nachtkastje om de essentie te noteren en gaat daarna weer slapen.
's Ochtends zit hij naar zijn notitie te staren en kan er met geen mogelijkheid op komen wat nou dat geniale idee was. Er staat: Eekhoorntje op lange weg.
Pieke () (URL) - 14 januari 2008 - 23:23
