Figuratief

Eén van de weinige dingen waarover ik nooit onzeker ben geweest is mijn geaardheid.
Dat is geheel en al te danken aan mijn moeder, en preciezer: haar seksuele voorlichting.
Mijn moeders wereld is dè wereld, wat maakt dat ze al haar denkbeelden met een onwrikbare stelligheid brengt. Nooit 'ik vind': altijd 'het is'. En niet anders.
Het is een bijzonder irritante, frustrerende en bij tijden gekmakende eigenschap, maar in dit geval was het alleen maar prettig. Als ik al gek was, dan was zij precies even gek; maar zij was in haar eigen ogen normaal en ik dus ook. Prettig houvast in de tornado die puberteit heet.

Dit was haar theorie:
Elke vrouw, elk meisje, maakt een psychoseksueel proces door.
Ze wordt verliefd op haar vader, ze wordt verliefd op haar moeder. Ieder meisje wil trouwen met haar vader, en een seksdroom over je moeder is, hoewel pure horror, ook niet zo vreemd.
Na vader en moeder komt de lerares; na de lerares de leraar. Alles nog steeds veilig en op afstand. Droog oefenen, proefdraaien. Pilot-episode.
Van daaruit komen dan de echte verliefdheden.
Om op vrouwen verliefd te worden, ook na deze levensfase, is ook helemaal niet erg. Biseksualiteit is het meest natuurlijk dat er is. Ook vrouwen zijn mooi en aantrekkelijk en opwindend; schoonheid an sich is opwindend. Niks aan de hand.

Niks aan de hand, inderdaad, en tot zover alles in orde.

Waar mijn moeder me evenwel niet op heeft voorbereid is de plotselinge voorkeur voor homoseksuele mannenliefde die ik aan de dag leg, en die zich uit in het bekijken van films als Brokeback Mountain, Latter Days, The Velocity of Gary en wat dies meer zij.
Die laatste film, die is te verklaren door een evenzo plotselinge liefde voor Vincent D'Onofrio - en die liefde is heel goed te verklaren. (Punt, ja, want niet alles gaat u wat aan.)
Waarom dan niet van Gary's Snelheid naar, ik noem maar wat, Chelsea Walls gehopst, maar in plaats daarvan Ennis en Jack gedownload?

Eén losse homo om te aanbidden, dat hoort dan weer wel bij het hele ontwikkelingstraject. Been there, done that.
Maar waar komen mijn huidige overpeinzingen en filosofieën over de, voor mij, verrassende tederheid van mannenliefde vandaan? De oorsprong en de reden van deze plotse fascinatie is me onduidelijk. Ik vind één enkele man al bedreigend, twee mannen is, in theorie, dubbel zo eng, maar op de een of andere manier is het dat helemaal niet.

Aan de andere kant: 'plots'..? Terugdenkend werd ik wel erg.. eeh... 'geraakt' door Oz. Maar dat weet ik aan de full frontal nudity van de niet onaantrekkelijke Christopher Meloni. De brute gevangenisverkrachtingen waren toch niet helemaal my cup of tea.

Misschien is dit een voor mij persoonlijk noodzakelijke fase, één die danwel niet bij naam genoemd is, maar evengoed in het rijtje thuishoort.
Dat, of ik moet als de bliksem een homoseksuele autist zoeken, die mijn moeders kalmerende statements kan overnemen. Hoe dan ook: als ik deze nieuwe passie echt goed wil uitleven heb ik nog een lange weg te gaan.

Rest de vraag: waar hebben ze al die schapen vandaan gehaald?