Zomaar

Pap, zou het geen leuk idee zijn als jij nou binnenkort eens een lapje over de keukenvloer heen haalt...?

‘Ja, ik dacht vandeweek ook al: wat is die vloer smerig, hoe komt dat. Iemand moet hier toch vaak morsen...’

Het was heel duidelijk wie hij met ‘iemand’ bedoelde.

Pap, dingen die je gebruikt worden vies. Dat gaat vanzelf, daar hoef je niet voor te morsen. Met buitenschoenen over de tegels wandelen, wil al eens dat effect hebben.

Het was duidelijk dat hem dit wel als héél onwaarschijnlijk voorkwam.

Papa snapt nog steeds niet hoe dat gaat met huizen, verhaalde ik de conversatie aan mijn moeder; Hij denkt dat, zolang je maar niet knoeit of dingen laat vallen of gericht besmeurt, alles wel schoon blijft en nooit hoeft te worden gesopt of gestoft.

‘Ja, dat is een beetje zielig, dat hij dat denkt.’
‘Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik me regelmatig verbaas over wat er allemaal zomaar uit mijn zeil omhoog komt...’

Huisvuil, het lijkt voor mijn ouders een wonderlijk en onverklaarbaar fenomeen.