De cirkel is rond

Lieve W,

ik zit je archieven door te kijken en vraag me af wanneer ik je voor het eerst las.
In mei, denk ik; het exacte moment kan ik niet aangeven.
Ik weet nog wel dat ik op een gegeven moment tegen mijn moeder zei: "Kijk! Met hem ga ik trouwen!". Dat is kort voor: 'kijk mam, dit is iemand die me verrast. Die iets aan mijn leven toevoegt wat ik nog nergens anders heb gevonden, en waar ik blij van word'.

Heb ik je geloof ik nooit verteld, toch?
Ik las toen al een tijdje weblogs; vanaf april. Ik vond het een eng wereldje; zo close. Ondoordringbaar, hard; zo fel en snerend - maar toch fascinerend. Ik wilde er deel van uit maken, maar ik voelde me als de nieuweling, de eenling die in een café vol stamgasten een grap maakt. Zwijgend wordt aangestaard, weggelachen en vervolgens genegeerd.
Ik zat al niet lekker in mijn vel. Ik had mijn handen vol aan mijn eigen agressie en kon die van een ander er niet bij hebben; en na een maand of wat had ik het een beetje gehad met dat eerder zo intrigerende wereldje. Het was de tijd van Ammer; het pesterige sfeertje deed me terugdenken aan het pesten en jennen op school, en ik werd er erg onrustig van.
Ik ging jou toen vaker lezen; jij was mijn veilige baken. Bij jou was het rustig; jij was neutraal en je deed gewoon je eigen ding, zonder mee te gaan in de hypes.
Rots in de branding. Stoer, sterk, zeker. Onbereikbaar. Een Grootheid.
Ik wou wel graag eens met je praten, mailen, maar ik had geen idee hoe en waarover.
Het werd Harry Potter; eind juli.

Ik heb het mailtje net overgelezen en je had gelijk: als ik de lettertjes kleiner had kunnen maken had ik het gedaan. Maar je mailde terug! En heel aardig, helemaal niet als een grootheid die vanaf zijn troon op mij neerkeek. Je was belangstellend en ik had zo'n ontzettende behoefte aan iemand die belang in mij stelde. Het maakte eigenlijk niet uit wie dat was: als ik maar gewoon even kon praten.
Ik heb diep ingeademd en ben leeggelopen. Ik heb mezelf ondergedompeld, bijna verzopen; me mee laten voeren op een eindeloze stroom van schrijven schrijven schrijven. Over mij, over jou; en binnen een week was er alleen nog maar jij. Dat werd alleen maar erger. Zaterdag 4 augustus ging je op vakantie; op die dag hebben we samen 24 mailtjes gestuurd. Lange. Ik was volkomen dronken; ik zweefde, ik danste. Geel truitje, je weet wel. Je ging weg, en alles was weg. Ik had een kater en ik ontnuchterde. En ik schrok me te pletter.

Ik had geen idee wat er waar was van wat ik voelde. Schrijven maakt stoned, en schrijven met jou maakt superstoned. Maar jij zelf, wat voelde ik eigenlijk voor jou? Ik heb een paar dagen je mailtjes overgelezen; ik hoopte mijn gevoel wakker te houden. Het voelde zo goed en ik wou zo graag eindelijk eens echt verliefd zijn. Samen verliefd zijn. Ik belde je op, om het vuur op te stoken, en het werkte volkomen averechts. Alles wat ik nog had gevoeld van verliefdheid was na dat ene telefoontje weg. Niet omdat ik je ineens heel naar vond; maar omdat het contrast te groot was. Schrijvend was je zo totaal anders dan 'in het echt'. Je bleek zo veel minder zeker en sterk. En zonder je mailtjes bleek ik niet verliefd.
Bij jou was de roes niet weg. En ik durfde je niets te zeggen.

De maand daarna was beslist één van de ergste in het afgelopen jaar. Jij kwam terug van vakantie en je zweefde nog steeds. Jij had het vuur wèl brandend kunnen houden. Of je droom in stand kunnen houden - dat eerder.
Je stuurde me je schrift, en ik was radeloos. Ik was zo ontzettend bang; voor jou, voor je dromen. Zo intens en overrompelend was je. Het beeld dat je van me leek te hebben strookte niet met de werkelijkheid; je hemelde me op, zag me als te lief, te aardig, te perfect. Het benauwde me, vooral omdat ik dat niet voor jou voelde. Dat waarschijnlijk ook nooit echt had gedaan, maar het alleen maar graag wou.
Niet meer. Ik wou alleen maar dat het weer rustig werd. Dat jij weg ging, dat je gevoel wegging.
Sorry. Ik heb je ontzettend koeltjes behandeld toen, geloof ik. Heel afstandelijk, oppervlakkig. Niet leuk.

Maar het werd beter. We hebben het uitgepraat; ik had bij tijd en wijlen nog steeds het gevoel dat ik op een voetstuk stond, maar je zei niet meer dat ik lief was. Liefleukmooi. Wanhopig werd ik ervan.
De afgelopen maanden is het steeds beter geworden. Veel rustiger, normaler en evenwichtiger. Jij bent sterker geworden, weet je dat? Veel zekerder van jezelf. Dat is fijn. Het is leuk om jou te zien veranderen, en voor mezelf voelt het ook rustiger. Je bent niet meer zo de geslagen puppy, die geaaid wil worden en alles doet voor die aai.

Ergens was ik nog steeds bang voor je; dat zal je zelf ook wel hebben gemerkt. Aan het steeds afwimpelen van je bezoek. Ik durfde niet.
En gister ben je dan eindelijk geweest; na een half jaar. En ik ben heel, heel blij dat je bent geweest.
Je bent niet eng. Je bent nu compleet; jij bent jij. Driedimensionaal. En ik ben blij met je.
Dank je wel, voor jou.