Transformatie

Het was een vreemde trui. Vormeloos, of juist met een teveel aan vorm. Vierkant, kort. Een soort hele wijde naveltrui. Een trui voor ballerina's: tere wezentjes, soepel en gracieus. Vlinders die geen vorm hadden omdat ze vorm waren. Belichaming van vorm, van beweging, van zweven en vliegen. Moe van het repeteren, de spitzen terzijde; in een wijde broek, een strak zwart T-shirt en daaroverheen deze trui. Zacht, heel zacht; de stof fluisterend dansend.
Hoe langer ik de trui bekeek, hoe beter hij me ging bevallen. Hij had ook nog eens mijn kleur: diep staalblauw, passend bij mijn ogen.
Ik zou hem direct wassen, tien kilo afvallen, beter lopen, een zwart T-shirt kopen en dan kon ik hem morgen meteen aan. Het ging helemaal goedkomen. Alles.

Zo gezegd, zo gedaan.

Het was vooral een dure trui, ontdekte ik, toen ik twee uur later de natte trui uit de wasmachine haalde en het label bekeek. Een dure, Italiaanse trui. En, iets minder terzijde en terloops: van 100% lamswol.
Inmiddels een kwart van zijn oorspronkelijke grootte, en van een zeer compact, solide materiaal. Het soort trui waarin je je pasgeboren baby met een gerust hart op een pooltocht kunt sturen.
Enigszins sip liet ik het zien aan mijn vader. Hij keek op van zijn tenniswedstrijd, hield zijn hoofd scheef.
‘Wat is dat?’
‘Een trui. Van M. gekregen. Net gewassen...’
‘Hm. Ik zou hem teruggeven aan M, met de mededeling dat hij je te klein was...’

Toen ik was bijgekomen van de slappe lach, die deze gortdroge reactie had veroorzaakt, heb ik de restanten van de trui maar in de vuilniszak gedaan. Een extra veertig kilo afvallen gaat me toch wat ver, en ik denk ook niet dat ik dan nog in ben voor pooltochten.