Zorgeloos

Drie gaatjes had ik. Ze zouden zonder verdoving worden geboord en gevuld, kleine gaatjes, ging best, even tanden op elkaar. Als het me te bar werd moest ik mijn hand opsteken, dan zou ze stoppen.

Gaatje één was net te doen. Zonder overleg stak de tandarts over en begon aan gaatje twee. Om daarna zonder aarzeling of hapering door te gaan met gaatje drie. Bij elke boring verstijfde ik meer, tot ik, strak als een plank, praktisch boven de behandelstoel zweefde. Nog even volhouden, bijna klaar.
Ik voelde het gat dieper en dieper, wijder en wijder worden; de pijn breidde zich evenredig uit tot diep in mijn kaak.
'Ik haal hem hier maar gewoon helemaal weg', hoorde ik de tandarts tegen de assistente mompelen.
WTF?! Die gek was verdorie mijn hele vulling aan het wegbikken, zonder verdoving!!
'Je doet het heel knap, echt heel knap', zei ze vol bewondering tegen mij.
Alsof ik een keus had.
Met hetzelfde enthousiasme als waarmee zij in mijn kaak tekeer ging, spoot de boor water in mijn hals en nek. Ik had beide handen nodig om het slabbetje onder mijn kin richting de overstroming te manoeuvreren - in protest een hand opsteken was er helemaal niet bij.

Mijn tandarts had vroeger de gewoonte om haar buste over mijn gezicht te draperen. Tot ze enige jaren geleden een verrekijkertje op haar bril bevestigde en op een meter afstand haar werk deed.
Achteraf gezien is het vanaf dat moment bergafwaarts gegaan.