Non-verbale communicatie

Al dagen broeide het; de spanning en irritatie liepen van weerszijden steeds hoger op.

Tot maandagmiddag.

'Zou je alsjeblieft zo vriendelijk willen zijn om...'.

Net als 'met alle respect' wordt met 'zou je zo vriendelijk willen zijn' zelden werkelijk respect getoond, of om vriendelijkheid gevraagd. Integendeel. 'Met alle respect' drukt vaak louter minachting uit, 'zou je zo vriendelijk willen zijn' is niet meer dan een eufemisme voor 'ik ben het zat en ik EIS dat je nu....'.

Dat was de druppel.
Het barsten van de bom was nu onvermijdelijk.

'Jij denkt geloof ik dat ik de godganse dag een beetje vakantie aan het houden ben, dat ik gewoon lekker fiets, lekker slaap'.

'Ik denk helemaal niets.'

Nee, inderdaad. Je denkt niets. Je klaagt, en je hebt kritiek. Op alles wat ik doe.
Je beseft niet dat alles, alles wat ik doe in het teken staat van beter worden, van vooruit gaan'.

'Nou, prima.'

Ja, prima.
Heel fijn.
Ik fiets om beter te worden, om mijn actieradius uit te breiden, om zelfstandiger te worden. Ik sport om lichamelijk sterker te worden. Ik slaap om het allemaal vol te houden. Niets, helemaal niets wat ik doe doe ik omdat ik het fijn vind, gewoon om het leuke. Al wat ik doe is werk, en het is nooit genoeg.
En jij klaagt. Over mij, over je lichaam.
Heb je enig idee hoe kwetsend het is, hoe beledigend tegenover je omgeving?
Jij hebt rugpijn, met 74. Ik heb rugpijn vanaf mijn 7e, al-tijd. Net zoals ik altijd pijn in mijn knieën en mijn heupen heb.
Je klaagt dat dingen het niet doen, dat je ouder wordt. Weet je eigenlijk dat mama een chronische indicatie voor de fysio heeft, omdat ze artrose in haar handen heeft? Mama is 64! En mama heeft ook altijd pijn.
Je klaagt over je rug, over je knieën, over je plasproblemen.
Ik heb ook plasproblemen, maar het verschil is dat ik 31 ben en MS heb.
Als jij op de WC zit en het gaat moeilijk, als jij pijn of almaar aandrang hebt kan je zeggen: ik heb plasproblemen omdat ik bestraald ben. Ik heb plasproblemen omdat ik kanker heb gehad, en ik heb het overleefd. Ik ben 74 en ik heb plasproblemen omdat ik leef.
Als ik problemen met plassen heb kan ik zeggen: 'Ik heb plasproblemen omdat ik MS heb. Ik ben 31, ik heb plasproblemen en het kan alleen maar erger worden'.
Maar daar denk je allemaal niet aan.

Hij keek naar zijn krant, sloeg een bladzij om en reageerde niet.
Hij las. Hij had me waarschijnlijk niet eens gehoord.

Je zoekt het maar uit!!

Ik stampte de kamer uit, sloeg de deur achter me dicht.
Het had allemaal geen enkele zin, hij luisterde toch niet.

Twee dagen brachten we zwijgend door.
Alleen zakelijke mededelingen werden gedaan.
'Ik ga naar het RKD'
'Ik ga naar mama'.
'Joeh'.
'Hm'.

Zijn reactie kwam alsnog, op woensdag.
Na een dag ziekenhuis kwam ik gesloopt en lekgeprikt thuis.
In de keuken grijnsde een kraakhelder, blinkend wit fornuis me toe.
Een fornuis dat ik zeker drie maanden wel vies- maar niet schoongemaakt had, omdat ik daar eenvoudig de energie niet voor had. Een fornuis dat derhalve niet zou misstaan in de top vijf van Rob Geus' grootste horrorverhalen.

'Ik heb er twee uur over gedaan', zei mijn vader toen ik hem later in de gang tegenkwam; 'voor het deksel had ik geen tijd meer.'.
Daarmee was voor hem de zaak - elke zaak - afgedaan.

Sindsdien gaan we weer zeer gemoedelijk met elkaar om.