Subluminaal

Films en tv-series van het genre thriller, horror of anderszins 'spannend' hebben er nog weleens een handje van: flitsen van losse beelden, beelden die de suggestie wekken van 'heel eng'. Wie de serie of film in kwestie op band heeft kan, bij vertraagd afspelen, die suggestie nog al eens bevestigd zien: de meest gruwelijke beelden passeren de revue, of in dit geval: het netvlies.
Wie heeft een netvlies nodig als je rechtstreeks de hersenen kunt bereiken. Mijn dromen blijken eenzelfde techniek toe te kunnen passen. Dromen die hun eigen techniek van presenteren voor handen hebben: beeld voor beeld rolt op me af, ontvouwt zich en trekt zich onmiddellijk weer terug als ik het probeer te grijpen. Als een zee met dreigend aanstormende golven, die hun verwoestend werk doen en vervolgens in een schijn van onschuld en kalmte terugkabbelen.
Anders dan de films staan mijn dromen niet op tape, die ik kan pauzeren en vertraagd afspelen, om zodoende aan de beelden te kunnen wennen, er immuun voor te worden. Afgaande op de meer heldere dromen eerder de nacht, met meer verhaallijn, zogezegd, kan ik er wel naar raden. Executies, verkrachtingen, ontvoeringen, gedwongen huwelijken. Oorlogstaferelen.
Alsof de kern nog niet duidelijk genoeg is gaat het breintreiteren ook na ontwaken gewoon door. Beelden blijven flitsen; te kort om te grijpen of begrijpen, lang genoeg om hun indruk achter te laten.

Dromen zouden een verwerking zijn van gebeurtenissen overdag. Allemaal prima, maar het schiet natuurlijk niet op als ik vervolgens een heel uur therapie moet verspillen aan het verwerken van mijn dromen.