Weg (2)

De wegsmeltende sneeuw onthulde een zeldzaam brutale misdaad.
Geheel in de geest van de feestdagen - een combinatie van 'eerlijk zullen we alles delen' en 'als u een winterdepressie heeft helpen wij u graag een stukje op weg naar het ware (uit)einde' - bleek vanochtend een forse hap zand onder de stoeptegels te zijn verdwenen. 'Gestolen' zei de eerder genoemde boerenbuurman, altijd vol vertrouwen in de goedheid van zijn medemens.

Diefstal lijkt me een zeer plausibele verklaring: al enige tijd klinkt er vaak doch niet regelmatig een vreemd gebrom in het flat, wat het meest doet denken aan een zuiginstallatie voor grondwater, zoals die je ziet bij bouwprojecten. Bovendien waren onlangs ineens de bakstenen, die de zware kelderdeur openhielden, verdwenen. Grote kans dat één van onze buren een eigen projectje heeft opgezet, daarbij gebruikmakend van genoemde installatie, bakstenen en scheppen zand. Immers: eerlijk zullen we alles delen, suikergoed, marsepein èn de fundamenten van uw woning.

Fundamenten, ja. Want het zand blijkt op een vrij kritiek punt te zijn weggehaald. Onder twee weggezakte tegels openbaart zich een gat van apocalyptische diepte, een gat tot het eind van de wereld en verder.
Vergeet Maya-kalender en 2012. Het einde der tijden is hier en nu; vandaag, naast de deur.

Op de rand van het gat heeft iemand een stok met een vaantje neergezet, als waarschuwing.
Maar ik vertrouw dat gat niet. Het is een gat met ambities.
Dus als u niets meer van me hoort: ik ben opgeslokt, opgezogen in een eeuwig Niets. Dat, of ons flatgebouw stort binnenkort in, door verzakkingen.
Daar hebben wij hier geen Noord-Zuidlijn voor nodig. Zelfs geen Randstadrail.