Soms zit het mee...

Toen ik ineens bij het bord 'Poeldijk' stond besloot ik dat het hoog tijd was om terug naar huis te gaan.
Ik draaide om en kwam abrupt tot stilstand.
Ik belde mijn moeder voor steun en troost.
'Ik sta nu dus aan de rand van Poeldijk, en ik begrijp ineens waarom dat zo makkelijk ging'.
Ja, natuurlijk. Je had de wind in de rug.
'Ja. En nu moet ik terug.'
En nu heb je niet alleen de wind tegen, maar ook de kou.
'En mijn mobiel is bijna leeg. Dus als ik het niet overleef kan ik je niet bellen. Dit zijn feitelijk mijn laatste woorden.'
Vervelend hoor. Daag!

Mijn moeder, altijd klaar met een meelevend en liefdevol woord.

En mocht u nou zeggen: maar de weg naar Poeldijk is prachtig mooi, dat heb je dan toch gehad - neen. Ik had danwel de wind in rug, maar de zon in de ogen. Een met recht oogverblindende fietstocht. Wat de hysterisch toeterende auto's om me heen beslist tot een verrassende begeleiding maakte.