Not-So-Cool-kast

Woeeeeh!! Kijk nou!!

Hahaha!!

Oh wacht.
Dat moet ik even uitleggen, denk ik.

Afgelopen vrijdag - dezelfde dag, dus, als Ms Rinna dit postje postte, of tweet tweette - had ik 's middags fysio.
Ik was net wakker, ik had me hopeloos verslapen, en ik had Haast. In die Haast moest ik me omkleden, naar de wc, sportschoenen terugvinden en meenemen, en water pakken. En dat laatste, daar ging het een beetje mis.
De bedoeling was: ik zou mijn flesje vullen met water uit de koelkast, de fles terugzetten, en in één soepele beweging de koelkastdeur dichtgooien, me omdraaien, de keuken uit schieten en vertrekken. Die 'soepele beweging', dat zou haast een dans zijn, een buigen en oprichten en draaien en wegsnellen. Prachtig mooi.
Het probleem met net-wakker-zijn is alleen: de plannen zijn mooier en grootser dan bij volledig ontwaakt-zijn; de uitvoering van wat dan ook, daarentegen, exponentieel veel lelijker, kleiner en vooral trager en onbeholpener.
En zo kon het gebeuren dat ik met mijn ene hand de fles terugzette, met mijn andere hand de deur dichtsmakte.... en vergeten bleek mijn ene hand uit de koelkast weg te trekken.
Gevolg: arm klem, gat en snee in bovenarm, gigantische blauwe plek, en een halve whiplash omdat mijn hele bovenlijf al in de draai- en wegsnel-beweging zat maar niet wegkon omdat ik vastzat.

Ik wou het hier niet vertellen.
Bij mijn ouders en de fysio, die ik toch iets van een verklaring moest geven voor mijn verbouwde lichaam, liet ik het verhaal voorafgaan door een 'ik heb het meest stupide ongeluk in de geschiedenis van de mensheid gehad. Beloof me dat je niet zal lachen of me uitmaken voor jij oen!...'.
(Wat ze, uiteraard, toch deden).
Maar nu Mevrouw Rinna (was dat niet Billy, uit Days of Our Lives?) blijkbaar net zo motorisch gestoord is als ik... vooruit. Misschien helpt het, om erover te praten, het van me af te schrijven. Voor het rouwproces. Over het verlies van... nou ja: mijn trots en zelfrespect, vooral...