Neuslengte

Midden op de weg stond een politiewagen Heel Urgent te zijn. Zwaailichten en alles.
Alleen: hij stond. En stilstand is nou niet iets wat je met urgentie associeert.
Hij stond op een hoek, misschien wilde hij er door?
Ik remde af, ging wat gemakkelijker in mijn zadel zitten om de situatie beter in me op te kunnen nemen.
De hoek was volkomen vrij; blijkbaar wilde de politie nergens heen, was zijn stilstand bewust en de urgentie op de plaats zelf.
Geen ambulance te bekennen. Was er een overduidelijk niet meer te redden want morsdodelijk ongeluk? Zou ik, als ik door zou rijden, in de armen van het lijk fietsen?
Heel traag fietste ik verder, bibberig, voorbereid op het ergste.
Maar nee. Niets.
Geen lijk.
Wel afzettape.
Ik keek achterom. Ik moest iets hebben gemist, maar wat dan?
En waar keken al die mensen naar?

Oh.
Oh, shit.

Ze keken naar mij.
Ik moest doorrijden!

Ik reed door, gauw, gauw.

Maar.... waar kwamen al-die-mensen-die-naar-me-keken vandaan?
Waarom stonden ze daar überhaupt?

Whoooo....!

Bijna smakte ik tegen een brandweerauto aan.
Brandweerauto?
Brand?

Het hele scenario herhaalde zich.
Ik minderde vaart, keek om me heen, dit keer ook omhoog. Brand geeft rook en rook geeft pluim en zwarte lucht.

Wederom: niets.
Wel nog steeds mensen op straat, op de stoep. Afwachtend, bezorgd.
Nòg een brandweerauto.
Ja, er was echt iets aan de hand. Iets heel groots.
En ik mocht er ineens niet meer door! Het hele fietspad was afgesloten, waarom was het fietspad afgesloten en waar maakte die Belangrijk Uitziende Mevrouw in vredesnaam foto's van, en belangrijker: waarom mocht ik niet gewoon doorrij...??

Het fietspad was bezet.
Ik mocht er niet door omdat het fietspad was overgenomen.
Door Boom.
Een gigantische boom, een eeuwenoude eik - nou ja: dat nou ook weer niet, maar een puberboom was het zeker niet - was omgewaaid. Losgerukt uit de grond, een groot stuk stoep aan zijn wortels meesleurend. Dwars over het fietspad lag hij, nee: hing hij. De kruin van de boom had zich in de gevel van een woning geslagen. Fenomenaal fantastisch, als het een onbewoond huis was geweest. Wat het helaas niet was.

Ik keek nog eens. Liet mijn blik nu wat uitgebreider in het rond gaan.
Tientallen meters om het geweld heen was de weg afgezet, stonden politie- en brandweermannen, mensen van de gemeente en van de pers. Geschokte buurtbewoners en de onvermijdelijke ramptoeristen.
En ikzelf. Die heel gemoedelijk door dit alles heen was gepeddeld.

Regelmatig verwijt ik mijn moeder dat ze niet verder kijkt dan haar neus lang is, dat ze zich nergens van bewust is dan alleen wat er recht voor haar gebeurt.

Pot, ketel; splinter, balk...