Provocatief

Zij die het daglicht niet kunnen verdragen werken bij Selektvracht.
Ik weet het zeker, ze worden erop geselecteerd. Teveel mis voor een reguliere dag-baan, maar net niet genoeg mis om voorgoed op te sluiten.
Eerst was er de knoflookvrouw. Nu is er een meisje dat langzaam uit elkaar valt. Grote open gaten in haar gezicht.
En er is een seriemoordenaar. Vies pluizig haar, een loensende blik en altijd lachen. Al-tijd. En altijd beleefd en met een zalvende stem.
Op een dag wordt hij ontmaskerd, nee heus!. Maar tot die tijd haalt hij 's avonds pakjes op.

Zo ook vanavond.
Alleen was mijn pakje nog niet klaar, en dat zei ik hem ook. Door de intercom, op veilige afstand.

'Dat was Selektvracht', berichtte ik mijn vader, op zijn vraag wie er had aangebeld.
'Het was de man met de lijkjes in de kelder, en die wil ik niet in huis hebben en dat heb ik hem ook gezegd.
"U bent de man met de lijkjes onder de vloer, en ik wil u hier niet over de mijne hebben"'
(Da's een zeugma. FYI. Red.)

Waarop mijn vader zegt: 'Dat heb je toch niet echt gezegd?'

Arme, arme papa.
Alle leugens die ik in mijn leven heb verteld, en nog steeds neemt hij me, op de meest onzinnige momenten, bloedserieus.

Dat, of mijn mededeling dat ik niet van plan ben nog langer dan een jaar te leven (als het zó moet), heeft hem doen denken dat er geen enkele vorm van self-preservation meer in mij aanwezig is.