Alles. En nogwat.

We behandelden àlles.

We begonnen bij Amy Winehouse, gingen via jodendom naar de buitenproptionele hoeveelheid Joodse begraafplaatsen die Londen telt (tegenover slechts één in Amsterdam, en zelfs helemaal geen in Den Haag), via tatoeages (Mijn vader: 'ik wil nooit meer een vrouw met tatoeages', waarna, op mijn opgetrokken wenkbrauwen, enigszins blozend en verlegen: 'nou ja... ik bedoel...als ik ooit nog een vrouw... ik bedoel... ik zou nooit op een vrouw met tatoeages kunnen vallen', en vervolgens heel stoer: 'als een vrouw bloot voor me staat en ik zie een tatoeage, dan stuur ik haar zó het bos in!'), langs piercings en het principe van de Prince Albert piercing (NSFW! NSFW!!! - I learned that the hard way, toen ik het artikel openklikte met mijn vader náást me. We zijn open tegen elkaar, maar er zijn grenzen), en toen weer terug naar crematoria.

'Nou goed, maar Amy heeft dus haar begrafenisceremonie gehad, en daarna haar crematie, en nu zit haar familie shiva met Amy op de schoorsteenmantel', dacht ik het gesprek te besluiten.
Maar we waren steeds meliger geworden, en meligheid laat zich niet zo snel afronden.
Dus mijn vader greep het woord 'schoorsteenmantel' aan om het fenomeen urnen op schoorsteenmantels ter discussie te stellen. En hoeveel het eigenlijk is, aan as. En of de kist meegaat.

Dat werd toen ook weer opgezocht, en dit zeer zakelijke overzicht was aanleiding voor een nieuwe lachstuip.
Dat familie aansprakelijk is als de overledene geheel of gedeeltelijk ontploft en daarmee schade aan de apparatuur veroorzaakt. Dat alles wat de oven in gaat, niet meer aan nabestaanden zal worden teruggegeven. Dus als je persé de gouden kies van Oom Kees wilt hebben, je dat vantevoren aan de begrafenisondernemer moet doorgeven. Want zelfs al vinden ze hem terug bij het vegen, naderhand: hij gaat gewoon weg.
'Oh, en on that subject, pap, ik heb een gouden kroon. Hier, kijk. En dat kreng heeft me 500 euro gekost, dus in vredesnaam, haal hem eruit. De tandarts zei nog troostend, toen ik hem kreeg: "De goudprijs is nu laag, dus je boft."'
'Ha!', zei pap hierop: 'dan moet je dus zorgen dat je doodgaat als de goudprijs weer hoog is!'

Weer een nieuwe lachstuip.
Meligheid heeft weinig nodig om gevoed te worden.
Maar ook weinig om totaal uit te doven, zo bleek.

Ik snoerde ons beiden de mond: 'Nu mag je echt niet meer met me praten. Want ik moet nog een hele liturgie maken, en die had al uren af moeten zijn'.
We grinnikten nog wat na.
En toen, heel terloops, heel vluchtig maar met bruut geweld mijn ziel in, kwam hij nog:
'zie je, we kùnnen het wel gezellig hebben....'