Niets menselijks...

Vanavond fietste ik door de wijk. Voor één van de woningen stond een meisje, van een jaar of vijftien. Zonder enige (duidelijke) aanleiding schreeuwde ze naar me: Doorfietsen, met je kruk...!!
De woorden zelf sloegen nergens op, hadden weinig inhoud.
Haar toon daarentegen des te meer. Zoveel venijn, zoveel haat dat het tastbaar was, zichtbaar. Vuurspuwend.

Ik was zo geschokt en verbouwereerd tegelijk dat ik het alleen maar kon uitproesten. Ik keek perplex achterom, waarop ze me direct toeschreeuwde: Moet je niet kijken, mongool!!

Ondanks mijn lachen deed het voornamelijk pijn.
Niet alleen door die toon, maar ook door de herinneringen, aan alle keren vanaf mijn jongste jeugd, dat dit soort 'ontmoetingen' plaatsvond. Al dan niet gevolgd door fysiek geweld.
Maar vooral pijn, omdat iets in mij blijkbaar nog steeds dergelijke reacties uitlokt - zelfs in het pikdonker. [Het is twee dagen na nieuwe maan, godbetert!].

Maar juist die duisternis deed me ineens een hele andere kant op denken.
Ik realiseerde me iets.

Ook zij zou straks slapen.

Hoe bizar het ook moge zijn, om zo'n open deur een realisatie te noemen: het was het wel. Juist vanwege die vanzelfspekendheid.
Dat al dat geweld, al die passionele, levende, wakkere haat, op een gegeven moment moet wijken. Zich, heel machteloos en heel weerloos, moet overgeven aan zoiets eenvoudigs en banaals als slaap.

Het maakte beslist niet alles goed.
Maar het hielp wel iets.