Zum Kotzen

De afgelopen maanden, om niet te zeggen: jaren, ben ik non stop bang. Voor van alles, maar vooral: voor buikgriep.
Nou niet lachen en honen en afhaken.
Doe maar even of er iets serieus staat. Bang voor de vijand die met zijn geweerkolf op mijn deur staat te bonken. Want zo voelt het voor mij.
Ik kan gaan uitweiden en onderbouwen waarom ik bang ben voor buikgriep, wat het precies is aan buikgriep wat ik het meeste vrees - maar dat is voor het vervolg van dit stukje niet zo belangrijk.

Dat ik bang ben. De hele dag, elke dag. Maanden en jaren lang.
Al mijn lichaamsfuncties worden door mij voortdurend in de gaten gehouden, gemonitord. Mijn bezigheden, de mensen die ik ontmoet, de plaatsen die ik bezoek. Waar zou ik besmet kunnen zijn of worden, door wie; als ik nu iets voel, zou dat dan buikgriep kunnen zijn, want waar ben ik 24 tot 48 uur geleden - de incubatietijd van de meest gangbare virussen - geweest?

Dat er geen enkele logica in mijn redeneringen zit doet er niet zoveel toe.
Dat ik twee uur op de wc doorbreng en compleet leegloop, en mijn grootste angst is ‘of het buikgriep is’; gerustgesteld ben als het ‘gewoon spastische darmen’ zijn, maar dat ik evengoed twee uur en twee kilo kwijt ben, en veel erger: dat dat doorlopend terugkomt en buikgriep eenmalig is - ach, details.
Alle andere kwalen die ik ondertussen meer of minder vrolijk dagelijks onderga, waarvan het merendeel ook onvoorspelbaar is maar waarvoor ik niet anticiperend bang ben: het doet er allemaal niet toe.
Buikgriep is wat mij betreft de grootste en ergste ziekte die iemand ooit kan hebben, de ziekte waarvoor ik doorlopend op mijn hoede ben.

Dit is geen leven.
Dat weet ik, dat begrijp ik - maar ik lijk er niets tegen te kunnen doen.
Angstgedachten zijn een tweede of wellicht zelfs eerste natuur geworden.

Er moest actie ondernomen worden, dacht ik enige weken geleden.
Ik kon dan wel niet direct de angst zelf wegnemen: ik zou die allicht wat hanteerbaarder kunnen maken.
Ik moest mijn denkwijze aanpassen, het reële erin terugbrengen. Onzingedachten en -gedrag vervangen door zinvollere, heilzame alternatieven.
Ik zou mijn gedrag en gedachten moeten toetsen. Voorleggen aan de normalere zielen in deze wereld.

Luna.
Luna zou mij kunnen helpen, zo besloot ik.

Luna had net een gruwelijk weerzinwekkend naar stukje geschreven over haar eigen gastroenteroorlog.
Luna is lief, Luna kent mij langer dan vandaag, dus Luna kon ik wel al mijn schaamteloze angst-obsessies en zorgen toevertrouwen.

Dus ik mailde haar.
Ik legde haar de situatie voor, vroeg haar toestemming om haar aan mijn vragenvuur te onderwerpen; de toestemming kwam er en mijn vragen werden gevuurd.

Hoe vaak ze in het algemeen ziek was, hoe makkelijk ze ziek was; of er nu een duidelijke besmettingshaard aan te wijzen was geweest; of er een duidelijk patroon en voortraject was geweest; hoe vaak er ‘ziekte-activiteit’ was geweest, hoe lang het ziek-zijn in totaal had geduurd. En zo nog wat meer.
Oh, en oprechte excuses voor mijn geratel, fratsen, bizarheid, en het misbruik maken van een net-genezene.

Luna lachte zich slap.
En gaf uitgebreid en zeer geduldig antwoord op al mijn vragen.

Ik moet zeggen: ze heeft me ontzettend geholpen. In de zin dat het helemaal niets heeft geholpen.

De angstige geest is kieskeurig in wat hij in zich opneemt, gebruikt.
Alles wordt ten negatieve gekeerd. Alles wat niet anders dan als positief kan worden geïnterpreteerd, wordt direct terzijde geschoven.

Lang, lang geleden zei mijn moeder eens sussend, bij één van mijn vele hysterische ‘ik heb buikgriep ik heb buikgriep mama ik heb buikgriep en ik ga  o v e r g e v e n echtwaaaar!!!’ :
‘welnee lieverd, als je buikgriep hebt doe je heel anders. Eerst ben je heel lusteloos.. en dan...’.
Sindsdien zie ik ‘lusteloosheid’ als teken voor naderende buikgriep.
Ik hoef maar even een uurtje me iets minder kwiek en levendig en geïnteresseerd te voelen, en de bliksem slaat in: ‘Ik Ben Lusteloos De Buikgriep Nadert’.
Van één van mijn daadwerkelijke buikgriepen als kind, weet ik zelf nog dat ik die dag een hevige, nergens op gebaseerde huilbui had.
Ook dat zie ik nu als een Omen. Wat letterlijk elke PMS sinds mijn puberteit tot een bijzonder enerverende gebeurtenis heeft gemaakt. Want zomaar irrationeel huilen ‘mag niet meer’ - dat kàn alleen maar het onnoemelijk vreselijke betekenen.

Luna, nu, schreef dat zij en haar partner enige dagen tevoren al heel erg moe waren.
Niets anders uit haar mail kan ik me nog direct herinneren. Weggefilterd, uit mijn geheugen gewist.
‘Heel erg moe’ is blijven hangen.
‘Heel erg moe’ - bij een chronisch zieke.

Lieve Luna, heel hartelijk dank.
Ik meen het: oprecht - geen cynisch - bedankt.
Wat ik natuurlijk allang had kunnen weten, maar waarvan ik nu echt doordrongen ben: tegen dit soort volkomen uit de hand gelopen, doorgeslagen fobieën is geen troosten en geruststellen mogelijk. Geen redeneren met argumenten.
Elk argument wordt verdraaid, wordt gebruikt in dienst van de angst.
Tegen dit soort angst helpt alleen een hartgrondig: ‘donder op, laat me met rust, ik doe er niet meer aan, ik wil mijn leven (terug) !!’

Nu nog even onder de knie krijgen.
Eitje. Mijn fobie heeft een voorsprong van hooguit 33, 34 jaar.