Be My Valentine

Midden in de nacht belde ik haar dit weekend op, volledig in tranen. Ze was nog wakker - iets wat achteraf pas tot me doordrong. Dat ik daar wellicht gealarmeerd door had moeten zijn, op zijn minst mijn vraagtekens bij had moeten zetten.
Niet op dat moment. Op dat moment telde voor mij alleen mijn eigen intense verdriet; vijf maanden opgekropte ellende, en nu 'dit alles' ook nog eens erbij.
En ook voor haar leek het het enige dat telde.

Ze suste en troostte, zei, volkomen onberedeneerd, dat het allemaal aan hem lag, niet aan mij, en natuurlijk was ik niet moeilijk om mee om te gaan, echt niet. Terwijl we allebei beter wisten.
Nog nahikkend en -snikkend zei ik: 'Heb je al mijn postjes gezien? Heel veel heb ik geschreven....'
Ze zei: 'Ja lieverd, jij gaat altijd heel veel schrijven als je verliefd bent'.
Niet hard of schertsend of zelfs maar plagerig, klonk haar stem. Alleen maar zacht en warm, en licht vertederd.

Net wat bedaard begon mijn huilen nu van voren af aan.

Want ik realiseerde me: er was iemand in mijn leven, die me lang genoeg kende om in termen van 'altijd' te kunnen spreken. En goed genoeg om het bij het juiste eind te hebben.

Ik begon nòg harder te huilen.
Want direct realiseerde ik me ook: hoe ik deze lieve mooie geweldige en unieke aanwezigheid in mijn leven stelselmatig tekort deed. Niet altijd door mijn schuld - vaak door gebrek aan kracht en kunnen - maar ik mocht toch verdorie wel wat meer moeite doen.
Koesteren.
Háár koesteren, haar trouw en loyaliteit, haar liefde en zorg. Haar daarvan wat teruggeven.

Jarenlang was zij mijn Valentijn. Mijn enige, mijn alles.
Het ging uit; bijna gelijktijdig kwam er een nieuw 'alles' in mijn leven, die mij heel wat leuker vond dan andersom: op 14 februari 2005 kreeg ik de diagnose MS.

7 Jaar lang was Valentijnsdag onlosmakelijk verbonden met die diagnose.
En ook vandaag is de associatie er - niet in de laatste plaats omdat de MS zich stevig roert, de laatste dagen en weken.

Maar vanochtend werd ik voor de verandering niet begroet met een voicemail van mijn moeder; van de thuiszorg; van instanties en alledaagse regeldingen.
Wel met een smsje.
Een lief, warm, fijn smsje dat me even deed vergeten dat het vandaag 'diagnoseverjaardag' is.

7 Jaar. 7 Magere jaren.
Het tij moest maar eens keren, vind ik.

Zij is nog steeds, in sommige opzichten, mijn enige en alles. MS zal op bepaalde momenten ook enig en alles zijn.
Maar het wordt hoog tijd voor nieuwe kleuren en geluiden en invloeden in mijn leven.

Toener, toen; nu - en dan..?