Dader

Op mijn wc ligt een telefoon. Een reservemobieltje, waarvan niemand het nummer heeft en waar nauwelijks beltegoed op zit.
Een back-up telefoon. Zodat ik, als mijn lichaam zich gedraagt alsof het elk moment het bijltje erbij neer kan gooien, niet op elke binnenshuise reis mijn telefoon hoef mee te nemen.
De telefoon zit een beetje verstopt. Niet al te veel natuurlijk: wanneer stervend wil men niet nog eens op stoelen moeten gaan klimmen om de noodlijn uit de lamp te plukken.
Genoeg verstopt om niet direct op te vallen.

Maar nu morgen komt de huishoudster.
Een nieuwe, ijverige huishoudster.

Altijd bereid het slechtste van mensen te denken, ga ik ervanuit dat elke willekeurige huishoudster mijn telefoon steelt, zodra daar de kans voor is.
Nou kan ik haar waarschuwen. Metteen zeggen: op de wc, daar ligt een mobieltje, en die ligt daar niet voor niets. Dus niet weghalen.
En dan weet zij heel zeker dat ik heel zeker weet, dat ie er net nog lag. En dat als ie weg is, de verdenking direct op haar rust.
Maar het kan ook zijn dat ik slapende honden wakker maak. Dat ze het ding nooit had gevonden, als ik niet had gewaarschuwd. En dat ze misbruik maakt van mijn door MS gedementeerde hoofd en zegt: 'nee hoor mevrouw, er lag daar niets.'
En wèg is ie.

What to do, what to do...

En nou niet zeggen: 'Sjezus mens, haal dat ding daar gewoon even weg, leg hem terug als ze klaar is.'
Want dan snapt u er niets van.

Want mijn voornoemde demente brein gaat dat vergeten. Legt hem helemaal niet terug.
En net op dat moment slaat de dood toe, zoals dat gaat.
En dan kon ik niet bellen.
En daar lig ik dan. Morsdood op de wc.
En een week later belt de huishoudster tevergeefs aan, en dan doe ik niet open - wegens morsdood - en dan wordt de thuiszorgorganisatie heel boos en krijg ik nooit meer hulp.

En dat is dan allemaal uw schuld. Met uw domme advies.

Ik bedoel maar.

('t is een lange, lange dag geweest vandaag....)