Duveltje in een....

Mijn waterkoker lekt.
Of, in elk geval: hij lekte.

Al enige weken geleden was het me opgevallen dat de waterkoker permanent in een plas water leek te staan.
Ik was zelf onvoorzichtig geweest, dacht ik eerst. Niet helemaal ondenkbaar, als verklaring.
Helemaal niet, eigenlijk.
't Was gewoon gemorst water, anders niets.
Ik wist mij schuldig, zette alles op alles om verdere waterverspilling en knoeiboel te voorkomen.

Maar het bleef nat. Elke keer als ik de waterkoker van zijn plateautje aftilde lag dat vol water.
Hoe ik tussendoor ook droogde en depte, hoe nauwkeurig en voorzichtig - alsof ik puur zoutzuur uitgoot - ik het ding ook hanteerde.
Hij was lek.
Dat kon niet anders.

En ik kon het hem ook niet kwalijk nemen.
Acht jaar in mijn bezit, het grootste deel daarvan alleen 'met horten en stoten' gebruikt. Maanden niet, dan ineens zes keer per dag. Sinds ik dan eindelijk op mezelf woonde waarschijnlijk nog wel vaker dan dat.
Tussendoor nooit eens een fijne wasbeurt met azijn. Alleen soms een hardhandig rondschudden van water, een ruwe borstel over de kalkaanslag.

Ik klopte hem zachtjes en troostend op z'n bol, sprak hem toe. Het gaf niet, ik begreep het. Ik was heel onaardig geweest, het speet me ontzettend, echt; en als hij wilde gaan, als het echt zijn tijd was, dan zou ik me daarbij neerleggen.
In gedachten nam ik vast afscheid, beraadde me op de aanschaf van een vervangend exemplaar.
Hoewel hij de oude natuurlijk nooit echt zou kunnen vervangen: die was bij me geweest vanaf het allereerste begin, vanaf de dag dat ik het huis huurde. Alle keren dat ik in paniek van 'thuis' naar 'huis' vluchtte was hij er geweest, om me van kalmerende theetjes te voorzien.
Nee, hem echt vervangen kon niets. Maar dat het tijd was om afscheid te nemen was evident.

En toen, vorige week, stopte het lekken.
En hoewel dat me blij had moeten maken, was het eigenlijk alleen maar onrustbarend.

Kijk, ik ben pal voor personifiering van dingen. Gezellig.
Maar daar moeten die dingen niet zelf aan gaan meedoen.
Zelfhelend vermogen van een waterkoker, daar trek ik een grens. Dat is alleen maar zeer unnervng en beslist niet opbeurend of blijstemmend.
Zo unnerving dat ik er min of meer zeker van was dat we hier niet te maken hadden met personifiëring, maar eerder met een vorm van duivelse bezetenheid. Antropomorf versus demonomorf, zo u wilt.

Lang en trouw volgen van mysterie-series heeft me geleerd: objecten van demonische origine zijn niet of nauwelijks te vernietigen. De enige manier is eigenlijk: opsplitsen. En dan liefst de afzonderlijke onderdelen naar alle hoeken van de aarde zenden en daar begraven. Of verbranden. Of beide.

Maar ja.
Dat was niet echt een optie.
De waterkoker uit elkaar halen was nog wel te doen, maar hoe zou ik alle fragmenten over de ganse aardbol moeten verspreiden? MS en straatvrees and all?

Excorisme, is nu denk ik het enige alternatief.
Terug naar mijn katholieke semi-roots, en een priester bereid vinden om, al wat mijn zielloze waterkoker tot magisch genezen drijft, uit te bannen.

En mij. Ik, ikzelf.

Oh hemel.

Dat realiseer ik me nu pas.
Al deze dagen, al sinds de mysterieuze dichting, ben ik gewoon water uit de koker blijven gebruiken.
Wat zou dat voor effect op mij hebben, wellicht al hebben gehad?

En, zo bedenk ik me: is het beslist duivels te noemen tempo en de hoeveelheid van schrijven, van de laatste weken, hierop terug te voeren?

Moge de Heer mij bijstaan.
En spoedig hulp bieden.

Ik ga mij even bezinnen op maatregelen. En alle, in dit licht mogelijke, (doem)scenario's voor de toekomst.

Ik wens u, voor zover mogelijk - want ik weet dat u met mij meedenkt en - lijdt! - een goed en vredig weekend.

(Het kan natuurlijk ook dat de kalkaanslag het lek heeft bepleisterd. Maar dat is zó prozaisch en voor de hand liggend, dat het gewoon ongeloofwaardig wordt)