Lichtje

Ineens, terwijl de angst en eenzaamheid groeit, verzwelgt, van binnenuit bezit van me neemt en me leeg en hol en koud maakt - ineens is er gezelschap. Warm, geruststellend gezelschap, dat een glimlach bij me doet opkomen.
Geen menselijk gezelschap. Geen muziek, geen tekst, niets levends. Niet eens iets tastbaars.
Maar zomaar, heel plots, enkel door het zien van een bepaald lettertype: een gevoel.
Vertederend en vertrouwd.

Schoolschriftjes, van toen ik 7 was.

En wèg is het weer. Net zo gauw als het er was. Zoals dat gaat, met vleugjes en flarden herinnering.

Maar de herinnering aan de herinnering blijft.
De glimlach laat zijn schaduw achter.
En da's ook wat waard. Als de nacht even te duister is.