Opruiming

Om tien over half tien vanavond wist ik ineens: ik moet naar Albert Heijn.
Of nee, ik moest niet: ik moest en zou.
Het was een roeping, echt en authentiek. Als Abraham, als Mozes, als Samuel; als Johannes de Doper, Jeanne d'Arc.
Albert himself riep mij, luid en duidelijk, om de afgeprijsde voedingswaren van de ondergang te redden.
Aan het eind van elke dag, namelijk, krijgen producten die (bijna) op de houdbaarheidsdatum zitten een 35%-sticker. En alle versproducten ook. Broodjes enzo.

Ik sprong op de fiets, arriveerde tien minuten voor sluitingstijd.
En vond, zonder veel zoeken.

Verse smoothies en vruchtensappen.
Iemand moest het schrikkeljaar over het hoofd hebben gezien, want ze waren tot de 2e maart houdbaar. Geen enkele reden om nog 3 dagen houdbaar sap af te prijzen.
Fruitsalade. Zelfs met 35% korting nog ongans duur, veel duurder dan vers fruit; maar over een kwartier zou het onherroepelijk in de vuilnisbak belanden, en dat kon ik niet verdragen.
Daarna dóór naar de broodafdeling.
Alwaar 2 keer 4 appelflappen me toelachten, badend in een dikke laag verleidelijke, knapperige glanzende suiker. Met 35% korting.
Maar acht appelflappen, dat ging zelfs mij te ver.

Ik belde mijn vader, vroeg of hij prijs stelde op een doosje.
Zijn antwoord kwam neer op 'ja'.
Ik rekende af, fietste linea recta door naar mijn vader om de doos flappen af te geven.

Keerde huiswaarts.
Huiswaarts via een andere route dan die ik normaal van AH naar huis neem. Eigenlijk alleen als ik van mijn vader kom.
Langs de andere kant van mijn straat, op een steenworp afstand, maar zelden door mij bereden.

En daar, oh godsgeschenk, stond Grof Vuil.
Heel, héél veel Grof Vuil.
Zo ontzettend veel dat ik dacht: 'mijn plankjes'.
Ja, ik weet: het is ten strengste verboden om eigen afval bij een reeds bestaande berg te dumpen. Op straffe van allerlei onheilspellends.
Maar hier stond een complete inboedel. Een nogal grote inboedel. Bovendien was, getuige de vreemd geplaatste gaten her en der, al een groot deel geplunderd.
Daar konden best wat plankjes bij.
En zo sjouwde ik - eindelijk eindelijk eindelijk - de drie stapels door vocht aangetaste laminaatdelen en kastplankjes naar de berg.
Als een omgekeerde Mozes. Soort van.

Het was het Lot.
Dat moet wel, dat kan niet anders.
Het Lot, dat zei: Gaat heen. Ga naar Albert Heijn. Koop appelflappen. Bezoek uw vader.
En stort uw vuil.

God zij dank.