Oh happy day

Daar sta je dan, bij de kassa.
Spierpijn, overal. Verkeerde tassen voor te zware boodschappen; te veel tassen, voorzie je al, voor op de fiets. Bij de eerste keer pinnen weigert de pas; bij de tweede keer vergeet je je pincode in te toetsen; de derde keer vergeet je op ja te drukken. Je wilt naar huis. NU.
En dan zie je vanuit je ooghoek het jongetje achter je met een statiegeldbon zwaaien. Jouw statiegeldbon - die je op de toonbank had gelegd, maar die daar dus blijkbaar niet door de cassière maar door het jongetje is afgehaald.
Die ook niet meer gewoon afgerekend kan worden: dan moet u even naar de servicecorner, mevrouw.

Dan kan je een paar dingen doen.
Je kan je impuls volgen en met de zojuist aangeschafte fles cola het broze schedeldakje van het ventje inslaan.
Maar ten eerste ben je daarvoor te moe, ten tweede herken je jezelf in het jongetje.
Veel erger dan de gemene monstermama is de intelligente, rustige doch strenge moeder. Die onmiddellijk in de gaten heeft wat er is gebeurd, en zegt: 'Waar lag die bon? Niet daar? En ook niet op de grond - dat is wel vreemd dan.. vertel me dan maar eens waar hij wel lag. Frank? Kijk me eens aan?'
Het kind zwijgt, mokt, krimpt ineen - en jij krimpt mee.
En sloft naar de servicecorner, waar zelden service is en altijd rijen staan.

Je overweegt terug te gaan; de bon in de handen van Frank te drukken en hem toe te snauwen: Ik ben moe, godverdomme. Door jou moet ik nu wéér in de rij gaan staan. Hou die bon dan maar!!
Maar ten eerste ben je ook daarvoor te moe, ten tweede is het weinig pedagogisch verantwoord. Frank zal mijn ondertoon niet voelen of begrijpen; alleen maar zeer verguld zijn met dit extra spaarcentje, en Mama Frank zal zuur zeggen: 'Nou, daar ben je goed vanaf gekomen', en mij een giftige blik toewerpen. Terecht.

Dus je blijft braaf staan. Je wacht al die euromutsende mensen ('ja ik moet er nog steeeeeeds aan wennen!!') af, neemt je geld in ontvangst en sleept je naar de uitgang, waar je vader op je staat te wachten. Witheet. De ruzie waarmee je bent vertrokken is door het wachten alleen maar erger geworden; je krijgt niet eens de kans om uit te leggen wat er is gebeurd, dat je heus niet hebt lopen treuzelen, maar dat Frank... - je krijgt alleen maar een orkaan van drift over je heen. Dat hij het zat is. Jou zat is. Alles zat is. En dat hij, als je niet héél snel op de been bent, weggaat en nooit meer terugkomt.

Het is bedtijd, geloof ik.