Opdat mijn Oude Vadertje nog ouder kan worden

Lieve lezers,

Ik richt mij tot u met een Prangende Kwestie, aangaande mijn digibete vader en zijn toekomst.

Zoals u wellicht weet is mijn vader kunsthistoricus.
Zijn werk bestaat voornamelijk uit het 'doen' (maken, schrijven) van expertises: hij stelt vast wie de schilder van een werk is (en dus indirect ook: of een eerdere toewijzing correct was, en of het schilderij überhaupt wel 'echt' is), en schrijft eventueel, indien gewenst, zijn bevindingen op, zó, dat het door de eigenaar van het schilderij kan worden gebruikt als 'bewijs'. Een echt PaPuck-manuscript staat hoog aangeschreven, in de daarvoor aangewezen kringen (kunsthandelaars, veilinghuizen, etc.).

Dat wil zeggen: stònd hoog aangeschreven.
Het probleem is: mijn vader is old school. Hij schrijft zijn 'stukjes' met de hand en tikt (niet typt!) ze daarna uit op een oude schrijfmachine, met doorslagpapier.
En dat willen mensen niet meer.
Sterker nog: hoe langer hoe meer worden zijn stukjes eenvoudigweg geweigerd, hoe goed en waardevol ze ook zijn.
Mensen willen mail, mensen willen electronisch, digitaal.

En dus moet mijn vader eraan geloven. 'Er', being: een computer.

Nou kan je lang debatteren over hoe rechtvaardig danwel verstandig het is, om mijn vaders kwaliteiten te weigeren louter vanwege het feit dat hij niet kan beantwoorden aan de standaarden en normen van de huidige maatschappij.
Je kan ook terecht opmerken dat hij het, ergens in zijn leven niet zo slim heeft aangepakt, als het gaat om vooruit denken.

Hij leeft bij voorbeeld, in financieel opzicht, vèr boven zijn stand. Heeft een woning die hij niet kan bekostigen, maar waar hij wegens plaatsgebrek ook niet uit kan. Hij moèt blijven werken, tot aan zijn dood, puur om zijn huis te houden, om in zijn dagelijkse levensbehoeften te kunnen voorzien.

Natuurlijk had hij als zelfstandig ondernemer maatregelen moeten nemen.
Zijn pensioen beter moeten regelen, een arbeidsongeschiktheidsverzekering, voor al die keren dat hij, al zolang ik hem ken, van tijd tot tijd niet kon werken door astma-aanvallen. Astma die werd verergerd door stress: ziek, niet kunnen werken, geen geld, schulden, schuldeisers, stress, meer ziekte - en de vicieuze cirkel is rond.
Hij had zijn lichte neiging tot OCD kunnen, moeten aanpakken, vèr voordat hij eigenhandig een eengezinswoning (inclusief berging en garage) volledig had volgebouwd - onredbaar vol, niet meer leeg te krijgen en voorgoed gevangen gezet-vol.

En als hij dàt allemaal dan niet in orde had kunnen krijgen, dan had hij tenminste al véél eerder een computer kunnen aanschaffen en leren bedienen, zodat hij in elk geval niet een deel van zijn clientèle inmiddels al zou zijn kwijtgeraakt.

Coulda-woulda-shoulda. Allemaal achteraf gepraat.

Dit is hoe het nu is, dit zijn de riemen waarmee hij moet roeien.
Nu mòet hij. Of hij wil of niet, of hij kan of niet.
Bijna 77, doorlopend ziek, aan één oog zo goed als blind, gekker en starder dan ooit - moet hij nu nog met een computer leren omgaan.

Dus nu richt ik mij tot u.

U, die contacten heeft. Of zelf het contact bènt.

Voor mijn vader zoek ik een computer.
Bij voorkeur PC. Ik had eerst geschreven: 'of Mac', want dat het hem allemaal tòch vreemd was, dus om het even; maar ik realiseerde me dat een Mac vaak 'all-in-one' is, en dat het daardoor niet of nauwelijks mogelijk is om er apart een grote monitor aan te koppelen. Om die reden dus liever ook geen laptop.
Gewoon, robuust en groot.
Een computer die helemaal niets kan, behalve tekstverwerken en e-mailen.
Maar een computer die kerngezond is en (bijna) gegarandeerd onverwoestbaar; geen kuren heeft, niet onverwachts de brui eraan geeft.

Want daar zit hem een beetje de crux.
Natuurlijk kan ik hem zonder meer helpen bij de aanschaf van een gloednieuwe computer. Maar gloednieuwe computers zijn slick en fancy en kunnen heel veel waar mijn vader geen barst aan heeft, en bovendien alleen maar door in verwarring zou worden gebracht.
Een oud bakkie daarentegen, dat alleen kan wat paps nodig heeft, is mogelijk zo oud dat hij het elk moment kan begeven.

Dus.
U snapt het dilemma.
De kosten zijn niet eens het grootste probleem - hoewel een beetje goedkoop ding natuurlijk wel prettig zou zijn - maar het gaat om de combinatie 'solide' met 'eenvoudig'.

Wie helpt mij, wie heeft het tips...?

(Ik heb naar dit stukje gelinkt middels deze tweet. Vraag, aan wie mij niet via Twitter leest, maar wel Twitter hééft: zoudt u die tweet alstublieft willen RT-en...?)