Nomade

'Ben je een beetje de weg kwijt, meis?'
Mjah.... is mijn vage reactie
'Ja, ik zie het aan je. Je kijkt zo verwilderd in het rond. Doe maar rustig aan, neem de tijd om even te wennen.'

Het zijn momenten als deze dat ik er blijkbaar overduidelijk, om niet te zeggen: bijna cliché-matig autistisch uitzie.

Maar ja. Wat moeten ze ook met hun verbouwingen en verhuizingen.
't Was al erg genoeg dat ze me vorig jaar van de rustige bekende neurologie-afdeling ineens tussen de kankerpatiënten met chemokuren gooiden; dan moeten ze niet nu ook nog eens om de andere maand van verdieping en afdeling gaan veranderen.

Gelukkig was Verpleegster E. engelachtig lief voor me.