Twisted

Ik belde mijn vader om hem een fijne Vaderdag te wensen, en te zeggen dat hij de liefste en beste vader is die ik me maar kan voorstellen.
We wisselden nieuwtjes uit, bespraken het wederzijdse (on)welzijn, en toen we uiteindelijk afscheid namen zei ik: 'Volgend jaar krijg je stapels bloemen en cadeaus, maar vanwege mijn heel ziek en stervend zijn kon dat nu niet. Maar volgend jaar krijg je ze.'

Waarop mijn vader zei: 'Volgend jaar, je moet nog maar zien of je....'

In elk woord van deze zin kwam dreigend dreunend in mijn hoofd het onvermijdelijke vervolg: '...of je volgend jaar nog wel een vader hebt'.
Hij was tenslotte toch nogal somber gestemd, de laatste maanden; hij had chronische pijn, zag het vaak niet meer zitten. Vermoedde bovendien zelf gruwelijke oorzaken van zijn pijn, ook al had geen van de duizend geraadpleegde artsen iets kunnen vinden.
En hoewel ik mijn vader in mijn hart nog altijd zag als de jonge god die hij (n)ooit was geweest: hij liep tegen de tachtig. Het was niet helemaal onwaarschijnlijk dat volgend jaar, om deze tijd...

Maar soms is mijn vader ontzettend optimistisch. Op een wat... eeh... pessimistische manier.
De dreunende dreiging was geheel voor mij: 'Volgend jaar, je moet nog maar zien of je je dan wèl goed genoeg voelt'.

En bedankt, pap....