Feeling Blue

‘Hey you...’, zei Winter zachtjes tegen Herfst. ‘Je hebt nogal een druk jaar gehad, geloof ik. Veel diensten moeten overnemen van Lente en Zomer. Gaat het nog wel een beetje? Weet je wat, neem wat tijd voor jezelf. Ik doe jouw shift wel, dit jaar. Jij hebt het vaak genoeg ook voor mij gedaan.’
 
‘Hm…’, zei Herfst, terughoudend. ‘Ik weet het niet hoor. Ik bedoel... ik geef dat niet graag uit handen, het luistert allemaal heel nauw. Veel te doen, veel uitersten ook. Grote overgangen, in mijn maanden. En jij bent mij, zeker de laatste jaren, net iets te wispelturig en extreem. Ik heb je afgelopen jaar bezig gezien, en dan hebben we het nog niet over december 2010…’

‘Hè toe zeg’, zei Winter weer. ‘Een beetje vertrouwen. Ik snap toch ook wel dat ik me in andermans huis, om het zo maar te zeggen, te gedragen heb. Maar we kennen elkaar nu lang genoeg, ik heb je vaak genoeg bezig gezien. Ik weet echt wel wat er gedaan moet worden. Natuurlijk geef ik er mijn eigen kleur aan, maar dat is het. Geen rare dingen, niets wat niet bij jou hoort. Een andere kleur, meer niet. Toe, ga maar. Rust uit, neem je tijd.’

Herfst gaf toe. Liet los en droeg over.
Zag dat het inderdaad wel goed leek te gaan: er was zon, er was regen, er was onweer en er was storm. Precies zoals het hoorde, gewoon volgens de norm.
En die ‘eigen kleur’, die Winter eraan zou geven, ach, dat zou een leuke afwisseling zijn.

En zo begon op de eerste dag van de herfst mijn winterdepressie.