Inhoudelijk

Eerder vandaag linkte ik, op Facebook en op Twitter, naar dit stuk, over het (al dan niet) ongezond-zijn van volkorenbrood.
In de Facebook-comments ‘schoot ik een beetje uit’, in mijn mening en gedachten.
Gevoelige snaar, stokpaardje – zoiets.

Om die mening er nou eindelijk eens uit te gooien, nu dit stukje:

~~~~

Ik word ontzettend agressief van de geldende voedingsadviezen. Agressief en prekerig en principieel.
Al dat gemekker over vet en calorieën en gezonde tussendoortjes en ‘ik kies bewust’.
Het is allemaal even betuttelend als misleidend, aangezien het, naar mijn idee, het probleem op een verkeerde manier benadert, om niet te zeggen: helemaal in de verkeerde hoek zoekt.

‘In mijn tijd’, bij mij thuis, kon je als je dorst had kiezen tussen kraanwater, melk of thee.
Helemaal niets anders; niks ‘gezonde frisdrank’. Zelfs jus d’orange of appelsap was gereserveerd voor bijzondere gelegenheden. Koekjes waren er alleen als er bezoek was.
Toetjes waren uitzondering, zie onder ‘bijzondere gelegenheden’. En dan nog eigenlijk alleen maar yoghurt, of vanillevla. Bij zéér bijz. geleg. een Mona-pudding. Of door mijn paps zelf gemaakte griesmeelpudding (hoewel ik nu, achteraf, eigenlijk denk, dat hij de pudding alleen maakte om een excuus-doel te hebben, om saus van de zelfgeplukte bramen te kunnen maken...).
Snoep was nooit in huis. Tussendoortjes waren een volledig onbekend verschijnsel. Er was ontbijt, lunch, avondeten. Niks ‘zes kleine eetmomenten op de dag’ om je bloedsuikerniveau op peil te houden. Als je honger had: jammer dan. Om X uur gingen we weer aan tafel, gewoon nog even geduld hebben. ‘Als je honger hebt eet je maar een appel’.
En mijn ouders waren dus echt niet streng. Dit was normaal, dit was de standaard.

90% Van het huidige voedselaanbod is onnodig, overbodig. Het zijn, naar ‘ouderwetse’ maatstaven, luxeproducten.
We zijn verwend geworden, kunnen geen leegte en stilte meer verdragen.
Dat geldt overigens over de hele breedte van het dagelijks leven: de hele dag moet er geluid zijn, beeld. Prikkels.
Maar ook inwendig gaat het op. Een lege maag, een lege mond – ook dat kennen en willen we niet meer.
We willen eten, ons vullen, geprikkeld worden.

En als ons lichaam onvermijdelijk gaat protesteren, ziektes en klachten gaat ontwikkelen, dan zoeken we de oorzaak in het voedsel zelf. Het zal wel het vet zijn, of de koolhydraten, of de combinatie daarvan. Als we die er nou uithalen, vervangen door iets anders – dan komt het allemaal wel goed. De kunst wordt om het voedsel inhoudelijk zo klein en leeg mogelijk te maken, zonder aan werkelijke omvang en smaak te verliezen. Zodat je nog steeds de hele dag door kunt eten, zonder dik en ziek te worden.

Maar het voedsel is helemaal niet de boosdoener. Voedsel zelf is onschuldig.
Wij moeten zelf eens wat meer verantwoordelijkheid nemen. Bescheidenheid leren, leren maat houden.

De oplossing voor hart- en vaatziekten, overwicht, suikerziekte – die ligt niet in het aanpassen van de samenstelling van producten, in het vet- en suikerarm maken ervan.
De oplossing ligt erin dat we gewoon weer contact krijgen met wat ons lichaam nodig heeft. Niet wat onze lust en trek, met andere woorden: onze emoties vragen.
Ons lichaam voeden. Voeding evenredig aan de activiteiten die we ontplooien.
Minder doen? Dan ook minder eten.
Niet meer enorme porties leeg chemisch voer, dat we niet tot ons nemen om ons te voeden, maar louter om ons te prikkelen.

Vooralsnog zie ik het helaas niet gebeuren.
Wij vragen, de voedselindustrie draait. Van harte en in overweldigende hoeveelheden. En hoe meer we zien en proeven, hoe meer we ook willen hebben. Geen rem, niets in ons dat ‘stop!’ zegt. Alleen maar meer... meer... meer....!
Zoals het nu gaat acht ik het beslist niet onmogelijk dat we ons in de toekomst rond de klok vullen met light-producten, van alle soorten. En de werkelijk nodige voedingsstoffen, ‘gewoon, omdat het moet’, in pilvorm innemen.

Toch. Ik probeer me zoveel mogelijk te verzetten. Niet mee te doen.
Te protesteren, te boycotten.
Door, om te beginnen, zoveel mogelijk producten met een ‘ik kies bewust’-logo te vermijden.
Da’s ook een bewuste keus.