Demonstratie

‘Goedenavond’, begroetten twee jongens me.
‘Hoi’, zei ik wat verdwaasd terug.

Pas tien meter verder drong tot me door dat één van de jongens het groeten had gedaan vanaf het dak. Afdak. Uitstekende pui zonder enig duidelijk contact met muur of grond.

Ik fietste terug, legde mijn hoofd in mijn nek en vroeg omhoog: ‘Zeg me één ding. Hoe?!’

‘Gewoon. Gesprongen’. Was het antwoord.

‘No way!!’, werd de Amerikaanse puber in me wakker.

‘Wilt u het zien?’, bood de jongen gul aan.

‘Ja-aaah!!’. Nog meer ‘I’m so not 35!’-gekrijt.

Hij klauterde naar beneden. Het bleek een klein spichtig krachteloos knulletje te zijn. Onmogelijk, dat die genoeg kracht in zijn armen zou hebben voor de door hem gesuggereerde acrobatiek.

Hij nam een aanloopje, sprong een meter in de lucht, greep met zijn vingertoppen de dakrand vast en trok zich op: van vingertoppen naar vingers naar handen. In één opwaartse beweging, traag maar zeker, naar torso; een slinger van zijn been - en hop, daar zat ie weer.

‘Ja. Dus. Juist’. Was mijn perplexe reactie.

‘Dat is toch niet zo moeilijk?’, zei zijn vriend, die al die tijd op de grond had gestaan.
En hij volgde zijn voorbeeld.

‘Wil je het ook eens proberen?’, nodigde de eerste me hartelijk uit.

Waar de overgang van ‘u’ naar ‘je’ had plaatsgevonden weet ik niet, maar ik kon het hem niet kwalijk nemen.

‘Nee.. Nee, dank je... Nou.. hartelijk dank voor de demonstratie.. En fijne avond...’

‘Fijne avond!’

En zo werd het dat toch nog, ondanks alles. Een fijne avond. Of toch een avond met in elk geval een grinnik en een grijns.