Cripes

Zit ik rustig te typen; koptelefoon op, geluid erg hard en me dus geenszins bewust van mijn omgeving - loopt er ineens een klusjesman langs me, gaat op mijn bed zitten, boort twee gaten in het raamkozijn, schroeft een vastzetding (stormpen heet het, hoor ik net) vast en loopt weer weg.
Nu net loopt hij weer naar binnen, doet zijn schoenen uit, zet ze naast mijn bed en klautert heel gemoedelijk op zijn twee roetzwarte maar eens witte sokken op mijn matras, om zijn sleutelwerk af te maken.

Terwijl ik dit typ staat hij op mijn vensterbank, in het open raam; op vijf centimeter van de buitenlucht. Derde verdieping.
Er valt een schroef naar beneden. De man buigt zich naar voren om het ding na te kijken, zich nonchalant met één hand aan het kozijn vastgrijpend.
Mijn moeder, die vanuit de gang toekijkt, slikt haar gil in, rilt en wendt zich af.