Of: dat mensen niet zo ingewikkeld moeten doen over 'speciale speeltjes voor de kat'

Ik had Daantje opgesloten in de slaapkamer. Heel per ongeluk, heus waar, ze moet langs me geglipt zijn toen ik daar iets ging weg zetten, en toen ik vervolgens weer weg liep en de deur achter me dicht trok was het gebeurd en gedaan.

Ik miste haar niet. Ik zag haar niet, maar ik miste haar niet, want Daantje heeft een heel eigen leven waarin ze mij niet kent. Ze kan soms uren lang volledig onvindbaar zijn; en dan vanuit het niets duikt ze op uit een hoek waar ik toch echt al talloze keren had gekeken. 'Cats are liquid', heet het dan; en Daantje is in dat opzicht driedubbel kat.

Ik miste haar dus niet, maar hoorde op een gegeven moment een enorm kabaal uit de gang opstijgen. Zo enorm dat ik toch maar even ging kijken.
In de logeer-/boekenkamer was niets te zien. Terwijl daar voor een kat toch het meest te doen is: boeken en kasten en dozen en stapels vers wasgoed, om om te gooien en in te kruipen en kapot te krabben.
Maar daar kwam het lawaai niet vandaan.
Pas toen ik weer in de gang stond zag ik bij de deur van de slaapkamer iets vreemds.

Vóór de deur bewoog, zomaar op eigen houtje, een tasje. Woest heen en weer en op en neer, alsof het bezeten was.
Na dit griezelidee toch maar weer verworpen te hebben drong door wat de werkelijke oorzaak was.
Oh f*ck.

Toen ik de deur openrukte bleek daar inderdaad Daantje te zitten.
Maar anders dan verwacht was Daantje helemaal niet bezig met opgesloten zitten of ontsnappen; met bang zijn of luid protesteren.
Ze had een heel nieuw project, leek eerder geergerd dat ik haar onderbrak.

Wat er was gebeurd was dit:
vóór de slaapkamerdeur had een tasje van Action gelegen. Met inhoud.
Vermoedelijk had Daantje, in een poging aandacht te vragen voor haar (toen nog) benarde situatie, haar poten onder de deur door gestoken. De beruchte 'zombie paws'; welbekend om hun verschijning onder WC-deuren.
Mij had ze niet gevonden, maar ze had wel het zakje te pakken gekregen. En zakjes 'zijn altijd +1', om met vriend A. te spreken. Ze had het tasje naar zich toegetrokken en eraan gekrabt. En toen had ze zicht gekregen op de inhoud van het tasje. Daar ook een flard van te pakken gekregen. En toen was de beer los. Ze was gaan trekken en trekken en trekken, net zo lang tot ze de hele inhoud van het tasje naar haar kant van de deur had geworsteld.

En zo kwam het dus, dat ik mijn woeste beestje temidden van een bol wol zag zitten. Een knalroze, gloednieuwe, helemaal uitgehaalde en geknoopte bol wol.

Dat zal me leren. Om beter oog te houden op rondzwervende katjes.
En vooral: om mijn rotzooi op te ruimen zodra het huis binnenkomt..

*(Helaas geen foto. Wegens uitgerekend nu een lege batterij. Sorry. Geen-volgende-keer beter, naar ik hoop)