Ergens, in een ver verleden (een weblogweek lijkt een heel leven), kreeg ik van Ton een stokje. Een Oepabakkes. Voor uitleg wat de Oepabakkes is: follow the link.
Nee, ik was hem niet vergeten. Integendeel, zou ik haast zeggen; ik werd ermee wakker en ging ermee naar bed, en het ding was vanaf zijn binnenkomst een loden last.
Niet om het ontvangen. Daardoor voelde ik me zeer vereerd en geroerd.
Het was het zelf moeten uitreiken en doorgeven wat een zekere paniek bij me losmaakte.
Om te beginnen heb ik het een beetje gehad met de stokjes; en ik denk dat ik hierin niet de enige ben. Stokjesmoeheid.
Dat is overigens wel afhankelijk van het type, hoor; zolang het een ludiek stokje is wil ik best meedoen. Ik wil best vragen beantwoorden in de trant van "Vijf dingen die ik graag met een doosje stoepkrijt zou willen doen". Maar zodra het diepere dingen zijn krijg ik het benauwd; ik wil niet zomaar op commando voor mij persoonlijke vragen gaan beantwoorden.
De Oepabakkes valt voor mij absoluut in het straatje 'te persoonlijk'. Waarom dat zo is, en waarom ik het zo spaans benauwd kreeg door dat ding is me ook nog niet geheel duidelijk; maar daar zal ik u verder niet mee lastigvallen.
Punt blijft: mijn waardering voor anderen uitspreken doe ik niet op mijn log. En ik wil zeker niet door een stokje 'gedwongen' worden om dat te doen. Als ik iemand waardeer zeg ik dat wel via mail of anderszins.
En dan nog, al zou ik het doen: ik zou niet weten aan wie.
Ik ben met loggers en schrijvers net als met muziek: ik heb niet één favoriete stijl of artiest. Ik heb favoriete stukjes zoals ik favoriete muzieknummers heb; en zoals mijn favoriete nummers in de loop van de tijd veranderen, zo doen mijn favoriete stukjes dat ook.
Er is ook eigenlijk niet één logger die ik puur en alleen om zijn of haar logkunsten waardeer. Iemand die ik graag lees mail ik. Op grond van een eventueel volgend mailcontact wordt de logger driedimensioneler; completer. Hij of zij wordt meer mens; en die mens als geheel waardeer ik - niet alleen de stukjesschrijver.
Er is denk ik maar één logger voor wie ik diep respect heb, die ik heel graag lees maar met wie ik nog nooit persoonlijk (mail)contact heb gehad. Die moet zichzelf hierin maar herkennen; maar ik zal hem de Oepabakkes niet geven om de simpele reden dat ik zeker weet dat hij hem absoluut niet wil.
Die Oepabakkes.. ik gun hem zoveel mensen, om zoveel verschillende redenen.
Ik heb respect voor een ieder die een log heeft en regelmatig bijhoudt. Die dat doet naast zijn werk en privéleven. Voor iedereen die het schrijven met passie doet, die werkelijk van zijn log houdt; hoe goed of slecht het ook is, en hoeveel lezers hij ook heeft.
Ik heb respect voor een ieder die tellerloos door het leven durft te gaan. Voor hen die geen reactiemogelijkheid hebben.
Ik heb respect voor hen die durven shockeren; maar ook voor hen die dat niet nodig hebben.
Ik heb respect voor degenen die het lef hebben te stoppen, een nieuwe weg te gaan. En voor degenen die zich niets aantrekken van alle discussies, al het geheibel; maar gewoon rustig doorgaan.
Ik maak mijn Oepabakkes universeel. Ik geef hem aan iedereen die zijn eigen weg gaat en daarbij een ander zijn eigen weg gunt.
Ik wil hem niet doorgeven; ik wil niet dat iemand het gevoel heeft met een stokje opgezadeld te worden, of zich verplicht voelt iets te zeggen of doen wat hij niet wil.
Ik vind het wel een mooi initiatief. Dus: wie de behoefte heeft zijn of haar waardering uit te spreken: hier is hij, de Oepabakkes.
