Koude rillingen krijg ik van een artikel waar Tonie naar linkt: Wort und Totschlag.
Het gaat over de moord op een 19-jarig maisje, door een man die ze in een chatroom had leren kennen - maar het artikel noemt ook vergelijkbare incidenten, en bespreekt, zij het vrij kort, chatgedrag in het algemeen.
Dit soort berichten zorgt ervoor dat ik mijn computer vervloek. En internet; chatrooms; mail; forums; telefoongidsen; dit weblog. Maar vooral mezelf.
Omdat ik mezelf zo makkelijk, zo bloot geef. Omdat ik zo vol vertrouwen ben, en tegelijk juist zo wantrouwend.
Omdat ik niet in staat ben een veilig alter-ego te creeëren; anoniem te blijven; maar altijd weer mezelf met mezelf laat versmelten. In no-time mijn nicknames terzijde schuif, en alle maskerade die daarbij hoort - maar me daardoor zo, zó bereikbaar en kwetsbaar voel.
Om alles wat ik zo vlotweg mail en zeg en schrijf. Al die dingen die ik wou spuien - maar wel bij juist diegene..? - en wat ik nooit meer terug kan draaien.
Om mijn enorme behoefte aan aansluiting en contact; zoveel minder 'gevaarlijk' zou het zijn om niemand nodig te hebben.

Nog een stroom van andere emoties en gedachten leveren dergelijke stukjes me op. Doen me twijfelen aan de mensheid in het algemeen, en de mij bekende mensheid in het bijzonder.
"Die, die is zo aardig, maar...? En hij.. zo lief, maar zou er daaronder, daarachter...? En zij, misschien is ze helemaal niet prettig gestoord, maar echt, náár gestoord... En ja, dan is het wel zo dat zij zegt dat hij oké is, maar wat zegt dat? In al die verhalen hoor je immers: 'de buurt vond hem zo'n vriendelijke man'... "

Ik weet nooit zo goed wat ik met mezelf aan moet, op dit soort momenten. Meestal ben ik de dagen of weken erna een stuk terughoudener; in mijn schrijven, mijn praten en mijn omgang met mensen. Maar ik word altijd weer die flapuit, hart op de tong - hoewel ik nogal eens hoor dat ik juist zo gesloten als een pot ben. Het voelt niet zo, in elk geval.
Voor het overgrote deel is mijn angst waarschijnlijk op niets gestoeld. Ik weet ook wel dat niet heel internet bezaaid is met de in het artikel beschreven heerschappen. Maar toch, elke keer dat ik iets over mezelf zeg, lijk ik met dat ik dat doe mezelf los te laten; de grip kwijt te raken. En dat voelt afschuwelijk.
'Blijf bij jezelf; geef je eigen grenzen aan', zeggen de wijze peuten, logen en iaters. Makkelijk gezegd...

Wat ik met dit stukje precies wil is me ook niet helemaal duidelijk. Niet zoveel, denk ik; gewoon even mijn hart luchten. Op een manier, en via een medium, die me op het moment meer angst aanjagen dan wat ook...