Glibber..

Ik dacht eigenlijk dat ze alleen in boeken bestonden. Of op tv, bij Jambers. Of in elk geval in werelden waarin ik niet vertoef.
Maar net, bij de bakker, zo maar in het wild, een heuse Dandy; een fat.

Alles, maar dan ook echt alles was fout aan hem.
Zijn maatpak. Zijn zijden overhemd. Zijn satijnen stropdas; glimmend, glanzend, net te blauw; en met diamanten dasspeld. Zijn zwarte hoed. Zijn kleine snorretje; te clean, te recht geknipt. Zijn kleine oogjes, en het verwende trekje om zijn mond. Zijn schoothondje; eveneens in maatpak. Zijn humor: mijn vader die mij vroeg: 'kan jij het even voorschieten', en hij die met een klein lachje, oh wat was hij geestig, zei: "verschieten, daar word je bleek van".

Ik heb hem met een mengeling van walging en fascinatie aangestaard; een fascinatie die heel wat minder werd toen meneer vlotjes voordrong.
Maar hij hield zelf nog even het cliché dat hij was overeind, toen hij zijn bestelling deed: een kilo Leonidas-bonbons, losse sortering.