Dramaqueen

Het vervelende van ziekzijn is, dat het zichzelf zo in stand weet te houden.
Je zou rust moeten houden. Goed eten. Gelijkmatige temperaturen. Veel vitamines. Lief zijn voor je lichaam.

Het laatste wat ik nu wil zijn is lief voor mijn lichaam. Mijn lichaam doet pijn en het zou erg, èrg aangenaam zijn als het er überhaupt niet was.
Ik wil niet goed eten. Ik heb niet de puf om moeilijke dingen te doen met snijden en raspen en koken en bakken en op de tijd letten. Kost me al moeite genoeg als ik niet ziek ben.
Ik wil naast het open raam zitten om mijn koortsig hoofd af te koelen. Tegen de verwaming aan, gewikkeld in een dekentje, om het rillen van de rest van mijn lijf te stoppen.
En ik wil zeker geen rust nemen. Rust, ben je belazerd. En al helemaal niet 's nachts, als iedereen slaapt. Er moet toch iemand zijn die dit stervensproces van minuut tot minuut monitort...?

Dus we zijn wakker en blijven wakker, vrezend voor dat wat komen gaat. Eten een boterham met pindakaas omdat we de bloemkool niet begrijpen. Zetten het raam open, de verwarming hoog. En wachten zodoende nog een week of wat tot ons lichaam dermate is gesloopt dat het voortaan wel wijzer zal zijn dan ziek te worden.