Wie zegt er dat het dagelijks leven niet avontuurlijk kan zijn?!
't Is waarlijk griezelen hoor, in huis.
Neem nou iets eenvoudigs als een ijsje pakken. Klepje van het vriesvak is lam, zodat het vriesvak nooit echt goed dicht is. En daardoor voortdurend ontdooit en weer dichtvriest. Als je je hand erin steekt, moet je je eerst door een woud van vlijmscherpe stalagmieten en stalagtieten bewegen. Eindelijk eens niet het probleem welke nou hangen en welke staan, want wij hebben ze beide. Met gevaar voor eigen huid en hand eenmaal het ijsje bereikt, blijkt dat vast te zitten. Loswrikken kan alleen gehurkt voor de koelkast gewurmd (lage koelkast, dus vriesvak zit op heuphoogte), vanuit welke positie je later niet meer overeind komt. Bij het eindelijk losschieten van het ijsje knalt je hand tegen het 'plafond'. Bij het dichtdoen van de koelkast valt het vriesvakdeurtje weer open, en klemt daarmee je hand vast. IJsje wordt niet meer genuttigd, maar gebruikt om je trauma's te verkoelen.

Of de langpootmug, die afgelopen week als een hovercraft door mijn kamer schoof. Ik was aanvankelijk verstijfd door zijn werkelijk ontzagwekkende formaat, maar toen dacht ik eindelijk eens koelbloedig en dapper te zijn; bij wijze van retorische vraag zei ik tegen een vriend dat die beesten toch heus nooit gevaarlijk waren, ondanks hun grootte, en dat ik hem toch best bij een poot kon grijpen en buiten zetten, omdat hij me toch niet zou steken....? Blijken die beesten wel degelijk te kunnen steken als het vrouwtjes zijn. Wat me ergens ook wel weer goed doet. Hoezo het zwakke geslacht...

Nee, ik zeg u: het is nergens voor nodig naar de Ardennen te gaan als u wilt survivallen. De ware suvivaltocht begint thuis.
Of, beter gezegd: in jezelf.
Maar die is me net iets tè eng...