Goedemorgen lieve mensen; 'een heerlijke nieuwe dag is aangebroken', zoals wijlen mijn grootvader zou zeggen (jammer dat, voor een zo mooie plechtstatige uitdrukking, wel de dood van een boeiend heerschap is vereist).
Of het ook inderdaad een heerlijke dag zal worden zal in elk geval niet aan het weer te danken zijn: dat is vies en druilerig, hoewel beter dan gisteren.
Gisteren goot het hier - bij u ook? Mijn vader zou me naar mijn dagbesteding brengen. Ik tracht mijn woordkeus fris en fruitig te houden; het is zo sneu als een hier onbekende bij toeval op dit log verzeild raakt, en na drie zinnen al leest dat schrijfster dezes zich overdag naar een looney-bin begeeft. Hoewel ik nog steeds vind dat de meerderheid van de daar behandelden ze beter op een rijtje heeft dan de therapeuten. Nee: niet 'de meerderheid van' de therapeuten: ik ben er nog geen een tegengekomen waarvan ik dacht: die zit nou echt vredig en blij in zijn of haar vel. Maar misschien ben ik gewoon gekker dan ik dacht, en zie ik dingen die er niet zijn; dat kan ook. Mijn mening wordt voorlopig alleen maar elke dag versterkt, zeker als ik tijdens de lunch een gesprek opvang tussen twee psychiaters, van wie de een uitgebreid verslag doet van de inzichten die hij tijdens zijn leeranalyse heeft opgedaan. En de Grote Ellende in zijn leven, die hij had weggedrukt maar die toen weer is bovengekomen. Er was iets met een vadercomplex; het was allemaal erg interessant, maar ik werd afgeleid door twee bouwvakkers die tegenover me aan tafel zaten, en van wie de een 5 zeer aantrekkelijk uitziende boterhammen opkauwde. Ik ben nou niet zo uitgehongerd dat dat me al afleidt, hoor; maar de goede man had geen duim meer aan zijn ene hand. En dàt leidde wèl af.

Volgens mij was ik iets heel anders aan het vertellen...
Oh ja. Mijn vader zou me dus wegbrengen; lopend, vanwege het gore weer, maar ik moest wel mijn fiets mee voor het geval het ooit nog eens droog zou worden. Garagedeur open, ik naar binnen, vader achter me aan, deur klapt omlaag - boem. Nou nee: niet gewoon 'boem', eigenlijk. Het galmde door zijn hoofdje, door de garage en volgens mij ook door het hele flat. Ik zou onmiddellijk heel hard gegild hebben, daarna heel hard gehuild, om vervolgens veel harder rechtsomkeerds te maken richting huis en bed. Zo niet mijn vader. Die heeft op zijn hoofd, op mij en op de deur gescholden, vijf keer zijn hoofd geschud en is toen gewoon doorgelopen. Ik heb hem wel tien keer gevraagd of hij geen hoofdpijn had, niet duizelig of misselijk was of zich anderszins onwel voelde, maar hij deed enkel kribbig-wegwuivend, en zei dat, zolang hij nog gewoon zijn ogen naar links en rechts kon draaien, hij zo gauw niet dood zou zijn. Uiterst opbeurende berichtgeving...

De schrik eenmaal bekomen heb ik een erg leuke eerste helft van de dag gehad. Liep voortdurend breeduit te grijnzen, was eigenlijk alleen maar heel vrolijk en blij en gelukkig. En niet eens op de toppen van mijn zenuwen dat ik drie nieuwe-kindertjes-in-de-klas moest begeleiden. Na drie uur daalde mijn steming acuut tot ver onder het nulpunt. Hoezee voor moeders in het algemeen en moeders tijdens gezinsgesprekken in het bijzonder.
Had ik 's ochtends nog mooie plannen over geestige, adremme logstukjes, bij thuiskomst was me alle lust daartoe vergaan. Vandaar dus, voor het eerst sinds de start, een logloze dag. Hoop dat u niet direct massaal afhaakt.

Hedenochtend voel ik mij weer redelijk opgeklaard. En grijnzend.
Wie zegt dat men na zijn kindertijd te oud is voor voorlezen, zit geheel en al mis. Voorlezen rules. Je slaapt er geweldig op, droomt mooi en wordt grijnzend wakker.

Een fijne dag gewenst. Zoek de zon in je hartje, als ze aan de hemel niet te vinden is. Om er maar eens een mooie tegeltjes-uitspraak tegenaan te gooien...