Contact

Mijn msnicq-nummer? Nee, liever niet.
Het is niet zo dat ik u niet mag. Het is zelfs niet zo dat ik u danwel graag mag, maar 'net iets minder dan...'. Sterker nog: ik ben er vast van overtuigd dat onder u mensen zijn met wie ik een stuk liever zou willen omgaan dan met mijn huidige msnicq-contacten. Dat te merken is op zichzelf al pijnlijk; ik zie u, ik waardeer u, zou u graag beter willen leren kennen.
Maar het zit er niet in. Het is even op en vol, hiero.

Ik heb, om het op z'n zweefs uit te drukken, geen ruimte voor nieuwe mensen. Wel ruimte in mijn hart, maar geen ruimte in mijn hoofd. Ik heb niet het overzicht, de rust of de energie. En ik heb geen gespreksstof.
Ik kan nu niet over koetjes en kalfjes praten. Over luchtige, grappige dingen. Koetjes en kalfjes komen op dit moment niet in mijn weilandje voor, en als ze er wel zijn hebben ze bse. Ik heb teveel aan mijn hoofd om alleen maar luchtige alledaagse dingen te kunnen bespreken.
Ik kan het ook niet hebben over dat wat ik aan mijn hoofd heb, de 'zware zaken'. Daar heb ik het al genoeg over; het zou voor mij niets toevoegen en, vermoed ik, voor u ook niet.

Ik ben niet sociaal op het moment.
Al een tijd geleden heb ik de deur dichtgedaan. De kassa gesloten, zogezegd. Het is op en vol; een kassapersoon moet op een gegeven moment ook gewoon eten, naar huis; 'u bent de laatste klant' is niet afhankelijk van de klant die je daarmee net buitensluit. Dat is niets persoonlijks, maar je moet èrgens de grens trekken.
Als u al op mijn messenger-lijstje staat en de afgelopen weken met mij een online conversatie heeft gevoerd, bent u een uitzondering geweest. U bent meestal geblockt. Ook niets persoonlijks; echt niet. Het is gewoon even genoeg.