Misschien..

Misschien heb ik wel te lang de schijn opgehouden. Heb ik me te normaal gepresenteerd; te aangepast, sociaal wenselijk. Zo braaf.
Misschien had ik eens mijn gevoel moeten volgen; midden in de winkel in krijsen moeten uitbarsten. Zomaar in de rij, als de moedeloosheid en de wanhoop als een stoffige zware deken over me heen viel, al mijn boodschappen moeten laten staan. Gewoon weglopen. Of op straat simpelweg op de stoep moeten gaan zitten, als ik dacht: het is op.
Misschien had ik mijn haar zwart moeten verven als ik me zwart voelde; doordrinken als mijn hoofd stil moest zijn, piercings laten zetten, schelden, schoppen, slaan als ik wilde shockeren.
Misschien had ik vaker vrienden zomaar huilend midden in de nacht moeten opbellen. In plaats van af en toe heel voorzichtig te zeggen: neu.. gaat niet zo lekker... en hoe gaat het met jou?

Misschien had ik.. ik weet het niet..
Maar misschien dat ik dan nu niet zo zou teleurstellen. Dat het niet als zo'n volkomen verrassing zou komen als ik zeg: flikker op, ik ben niet sociaal. Het gaat niet; ik ben ècht op, ik kan niet meer.