Dramalogje

Goed. Het is kwart voor één; je voelt je verlaten door god en de mensheid. Je besluit dat het leven geen zin meer heeft; dat niets meer zin heeft. Je wentelt je in wanhoop en somberheid; bekijkt je ellende van alle kanten; en de totale zinloosheid van nog langer blijven leven kan je enige conclusie zijn. Je zakt wat onderuit op je bed, hoest eens flink - en voelt een knap. En een pijnscheut. En een brandend gevoel dat zich door je middenrif verplaatst.

Totale paniek. Alle somberheid vergeten; de dood lijkt ineens niet zo aantrekkelijk meer en zeker niet op deze manier.
Groot geween: mama zo'n PIJN ik ga DOOD DOE IETS!!! Mama evenwel is dit soort kreten gewend; mompelt in haar slaap: "alles komt goed, ga maar gewoon slapen, of ga je was opvouwen, dat leidt je wat af". Vader bromt: "hou op. Laat ons slapen". Jaja; sympathie tot en met.
Googlen op 'buik hoesten pijn' geeft een aantal zeer verontrustende resultaten. Tumoren enzo. Je knalt bij vriendin xo12bf3487mdk92 binnen op msn: help! Geruststellende woorden stellen weinig gerust, want inmiddels geeft Google een stuk waarschijnlijker, maar nog immer geangstigende opties als breukjes van het buikvlies. Je standaardreactie bij paniek is hyperactiviteit. Rennen, draven, springen, opstaan en weer gaan zitten. Dat kan je nu beter niet doen, stel je al snel vast.

Doktersnachtdienst gebeld. Zeker een uur, nou ja; een minuut of tien, in de wacht gezet. Elke vijftien seconden het bericht: uitsluitend in geval van een levensbedreigende situatie kunt u nu een hekje toetsen. Je vermoedt dat wat jij levensbedreigend noemt, niet zo wordt gezien door de dames en heren artsen.
Uiteindelijk dan toch: een alleraardigste assistente. Die op de mededeling 'ik heb op internet gezocht..' reageert met een onthutst: ach nee toch.. dat moet je niet doen hoor!
Overleg met arts. Niets om je zorgen om te maken, in elk geval niet nu. Waarschijnlijk gewoon dezelfde spier die vorige week al was verrekt. Paracetamol, slapen, morgen verder zien.

Juist. Paniek zakt enigszins, maar komt bij elke beweging en daarop volgende pijn terug.
Maar ja; niet zoveel keuze. Mede-hypochonder xo12bf3487mdk92 zegt schertsend: "en nu? ambulance bellen? je laat je toch niet afschepen door die miep?". Uiteraard niet. Ik kan natuurlijk nog meer dokters bellen. Amsterdamse nachtdienst: de dokters in DH geloof ik niet en ik voel me erg verbonden met uw stad - maar ik denk niet dat ze dat pikken.

Dus ik doe maar wat ik ook tegen xo12-etc zei: dramalogje schrijven en huilen. En aftellen tot het ochtend is. Ik zal heus niet doodgaan. Echt niet. Zolang ik maar niet ademhaal komt alles goed.