Kunst

U is een zorgzaam volkje. Zorgzaam, liefdevol, aardig. En daar is niets mis mee, natuurlijk - een betere maatschappij begint bij jezelf enzo - maar het heeft ook z'n nadelen.
Als ik eens een dagje, of meer, logloos door het leven wil gaan, kijk ik eerst naar het laatste postje dat ik heb geplaatst. Is dat een postje met zwaarmoedige inhoud of toon, dan is het niet verstandig stil te blijven. Dan kan ik er namelijk donder op zeggen dat ik al na een halve dag mail krijg: of het wel helemaal goed gaat, wat er toch aan de hand is en de zorgen worden nu toch wel groot, mijn laatste postje immers.. en dan nu ineens stil...

Ik zou boven een dergelijk postje natuurlijk een nieuwe kunnen plaatsen: 'Ik ben blij! Het leven is een feest!'. Als ik vervolgens een dag of drie niets schrijf denkt u dat ik feestend mijn dagen doorbreng. Alleen: het leven is geen feest. Het leven is één groot drama, en de schaarse lichtpuntjes zijn slechts voorbodes voor hevig leed.

Zo begon deze dag toch best prettig. Lekker geslapen, uitgerust uit bed, lekker warme douche. En ja; dan kan je er donder opzeggen dat het fout gaat. Dat het warme water op is op het moment dat je van boven tot onder bent ingeshampood. Dat je dan met je ogen dicht de douche uitwankelt en dat het douchegordijn tegen je aan blijft plakken. Voor de lezer is dit misschien een heel geestig en misschien zelfs sexy beeld. Binnen enkele dagen mag u mij hierop googlen: 'nat ingezeept naakt in douchegordijn' - maar de praktijk is een stuk minder opwindend.

Maar goed; ondanks al dit leed en drama sla ik me overal vrolijk doorheen. Niets aan de hand, alles ok. Dus als ik nou eens een dagje stil ben, en mijn laatste stukje was er één vol ellende en droefenis: geen nood. Dan ben ik aan het nagenieten van de kick, die Kankeren als Kunstvorm heet.