De rust is aan het wederkeren.
Het gesneuvelde cd-rekje heb ik terzijde geworpen; er voor in de plaats is een prachtig mooi nieuw en veel stabieler bakje, wat bovendien 53 'laatjes' telt, waar de vorige er maar 40 had. Ik had nu willen zeggen: 'ik kan er weer even tegenaan', maar eigenlijk is dat niet helemaal waar; ik denk dat er van die 53 plaatsen nu nog 10 vrij zijn. Dan heeft u ook meteen een idee hoe 'bestapeld' mijn planken er voor vanmiddag, in het rekjesloze tijdperk, uitzagen...
Met die stapels uit de weg heb ik meer overzicht over de rest van de chaos, want klaar met opruimen ben ik nog lang niet. Ik ben iemand die altijd maandenlang dingen wegstopt in plaats van opruimt; en na een tijd loopt mijn hoofd om en de laden over, en ga ik werkelijk aan de slag. De puinzooi die dat in eerste instantie oplevert is onvoorstelbaar, en het vervelende is dat de aanleiding van een dergelijke grote schoonmaak meestal een kleine noodzakelijke schoonmaak is. In dit geval ter gelegenheid van hoog bezoek morgen, voor wie ik graag de schijn ophoud van netjes en ordelijk te zijn. Dat kan ik, vrees ik, vergeten; dit gekatalyseerde schoonmaakgeweld krijg ik voor morgen niet meer uit zicht.

Meer geweld: vanochtend erg vroeg een boor-en-vul-date met mijn tandarts, die voor mijn doen eigenlijk reuze meeviel (de date; de tandarts zelf is altijd erg oke).
Normaal gesproken ben ik zo bang voor de tandarts dat ik niet eens meer bewust bang ben; het word me gewoon en bloc zwart voor de ogen, en eenmaal in de stoel ga ik met mijn voeten trappelen. Letterlijk. Aangezien dat wat lastig werkt (het spastisch trekken mocht eens doorschieten naar mijn hoofd, en zodoende enige misplaatste boorgaten in mijn mond veroorzaken...), troon ik mijn moeder mee de spreekkamer in. Wier hand ik schijn te vermorzelen; maar ik lig tenminste stil. Maar zoals gezegd: het viel mee dit keer. Ik hoefde niet verdoofd, wat een drama op zichzelf is, omdat ik overgevoelig ben voor zowel injectievloeistof als injecteermethode - en daarvan gespaard gebleven liep ik in elk geval niet nog uren stoned rond. En de hele rest van de procedure pakte tot mijn vreugde ook stukken beter uit dan alle afgelopen keren.

Daarna door naar een computerzaakje, alwaar ik 128Mb geheugen heb aangeschaft. Het is toch eigenlijk wel slecht met me gesteld: de meeste dames van mijn leeftijd trakteren zichzelf na doorstane ellende op thee en rust, chocola of films. Of reukwater; zeep en soap; boeken of muziek; of dit alles tegelijk. Maar Puck niet; die geeft zichzelf RAM..
Afijn; deze aanschaf was vrij hilarisch. Ik weet een nietig klein beetje van computers en mijn kennis van hardware is bijkans nihil. Maar hij is absoluut groot vergeleken bij die van mijn moeder. Zij gaapte me aan bij het horen van de semi-professionele conversatie die ik met de RAM-man voerde. En stelde erg domme vragen, die een haast vertederde glimlach bij de verkoper en mij uitlokten. Ik vind zelden klepels bij gehoorde bellen, dus inwendig trilde ik: kraam ik, uitgestreken gezicht en al, niet eigenlijk klinklare nonsens uit? Maar ik liet ergens, in antwoord op moeders vraag, het woord 'partities' vallen, en dat was blijkbaar een op dat moment goedgekozen woord. Meneer RAM knikte me tevreden en waarderend toe en zei: ik hoef niets te zeggen. Verlichting alom. En bij thuiskomst nog meer verlichting toen de kast van mijn PC èn open wilde, èn plaats had voor het geheugenstripje, èn vervolgens zelfs weer dicht ging. Waarna het extra geheugen bij opstarten moeiteloos werd opgepakt. Ja; het zat beslist mee allemaal.

Waarmee de dag redelijk rond is.
's Middags veel en hevig opgeruimd; en daarna visite. Visite die allang de zwarte waarheid van mijn slordig-zijn kent, en dus niet verbaasd was bij het aanzicht van het slagveld dat mijn kamer heet.
Ik keer weer terug naar dat slagveld; 'k heb nog een hoop te doen. Morgen hoog bezoek, namelijk...